________________
(३.१०.२९९-३०१)
१०. सङ्गीतिसुत्तं
१६७
एकमन्तं अटुंसु । एकमन्तं ठिता खो ते पावेय्यका मल्ला भगवन्तं एतदवोचुं"सब्बसन्थरिसन्थतं, भन्ते, सन्धागारं, भगवतो आसनानि पञत्तानि, उदकमणिको पतिठ्ठापितो, तेलपदीपो आरोपितो । यस्स दानि, भन्ते, भगवा कालं मञती'ति ।
२९९. अथ खो भगवा निवासेत्वा पत्तचीवरमादाय सद्धिं भिक्खुसङ्घन येन सन्धागारं तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा पादे पक्खालेत्वा सन्धागारं पविसित्वा मज्झिमं थम्भं निस्साय पुरत्थाभिमुखो निसीदि । भिक्खुसङ्घोपि खो पादे पक्खालेत्वा सन्धागारं पविसित्वा पच्छिमं भित्तिं निस्साय पुरत्थाभिमुखो निसीदि भगवन्तंयेव पुरक्खत्वा । पावेय्यकापि खो मल्ला पादे पक्खालेत्वा सन्धागारं पविसित्वा पुरस्थिमं भित्तिं निस्साय पच्छिमाभिमुखा निसीदिंसु भगवन्तंयेव पुरक्खत्वा । अथ खो भगवा पावेय्यके मल्ले बहुदेव रत्तिं धम्मिया कथाय सन्दस्सेत्वा समादपेत्वा समुत्तेजेत्वा सम्पहंसेत्वा उय्योजेसि- “अभिक्कन्ता खो, वासेट्ठा, रत्ति । यस्स दानि तुम्हे कालं माथा''ति । “एवं, भन्ते"ति खो पावेय्यका मल्ला भगवतो पटिस्सुत्वा उट्ठायासना भगवन्तं अभिवादेत्वा पदक्खिणं कत्वा पक्कमिंसु ।
३००. अथ खो भगवा अचिरपक्कन्तेसु पावेय्यकेसु मल्लेसु तुण्हीभूतं तुण्हीभूतं भिक्खुसंघं अनुविलोकेत्वा आयस्मन्तं सारिपुत्तं आमन्तेसि - “विगतथिनमिद्धो खो, सारिपुत्त, भिक्खुसङ्घो। पटिभातु तं, सारिपुत्त, भिक्खूनं धम्मी कथा । पिट्टि मे आगिलायति । तमहं आयमिस्सामी''ति । “एवं, भन्ते''ति खो आयस्मा सारिपुत्तो भगवतो पच्चस्सोसि । अथ खो भगवा चतुग्गुणं साटिं पञपेत्वा दक्खिणेन पस्सेन सीहसेय्यं कप्पेसि पादे पादं अच्चाधाय, सतो सम्पजानो उट्ठानसझं मनसि करित्वा ।
भिन्ननिगण्ठवत्थु
३०१. तेन खो पन समयेन निगण्ठो नाटपुत्तो पावायं अधुनाकालङ्कतो होति । तस्स कालङ्किरियाय भिन्ना निगण्ठा द्वेधिकजाता भण्डनजाता कलहजाता विवादापन्ना अञमधे मुखसत्तीहि वितुदन्ता विहरन्ति- “न त्वं इमं धम्मविनयं आजानासि, अहं इमं धम्मविनयं आजानामि, किं त्वं इमं धम्मविनयं आजानिस्ससि! मिच्छापटिपन्नो त्वमसि, अहमस्मि सम्मापटिपन्नो। सहितं मे, असहितं ते । पुरेवचनीयं पच्छा अवच, पच्छावचनीयं पुरे अवच । अधिचिण्णं ते विपरावत्तं, आरोपितो ते वादो, निग्गहितो त्वमसि, चर वादप्पमोक्खाय, निब्बेठेहि वा सचे पहोसी''ति । वधोयेव खो मझे
167
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org