________________
श्री ज्यान समुच्चय सार जी न्यानं तिलोय सारं, न्यानं दंसेड़ दसनं मग्गं । जानदि लोयपमान, न्यान सहावेन सुद्धमप्पानं ॥ २५८ ॥ न्यानं न्यान सरूवं, जानदि पिच्छेइ सुद्धमप्पानं । अप्पा सुद्धप्पानं, परमप्पा न्यान संजुत्तं ॥ २५९ ॥ न्यान बलेन जीवो, अप्पा सुद्धप्प हवेइ परमप्पा । न्यान सहावं जानदि, मुक्ति पंथ सिद्धि ससरूवं ॥ २६० ॥ न्यानं जिनेहि भनियं, रूवातीतं च विक्त लोयस्य । न्यानं तिलोय सारं, नायव्वो गुरूपसाएन ॥ २६१ ॥ न्यानं दंसन सम्मं, सम भावना हवदि चारित्तं । चरनंपि सुद्ध चरनं, दुविहि चरनं मुनेयव्वा ॥ २६२ ॥ सम्मत्त चरन पढम, संजम चरनंपि होइ दुतियं च । सम्मत्त चरन सुद्धं, पच्छादो संजमं चरनं ॥ २६३ ॥ सम्मत्त चरन चरियं, दंसन न्यानेन सुद्ध भावं च । कम्ममल पयडि मुक्कं, अचिरेन लहंति निव्वानं ॥ २६४ ।। उत्तं दान चउक्कं, न्यानं आहार भेषजं भनियं । अभयं भयं न दिटुं, दानं चत्तारि पत्त दातव्यं ॥ २६५ ।। पत्तं तिविह पयारं, जिनरूवी उत्किट्ठ सावम्मि । अविरतिया विन्नेयं, दानं पत्तस्स भावना सुद्धं ॥ २६६ ॥ जिनरूवी जिनलिंगं, कर्म विपति तिविह जोएन । तारन तरन समत्थं, जिन उवट्ठ पयत्तेन ॥ २६७ ॥ रयनत्तय संजुत्तं, झानं झायंति सुद्धमप्पानं । आरति रौद्र न दिटुं, धर्म सुक्कं च झान संजुत्तं ॥ २६८ ॥
श्री तारण तरण अध्यात्मवाणी जी षिउ उवसम संजत्तं, अवधिं दिस्टंति न्यान सभावं । मनपज्जय चिंतंतो, रिजु विपुल मइ न्यान संपन्नं ॥ २६९ ॥ कम्मं घाय विमुक्कं, मुक्कं मिच्छत्त दोस अन्यानं । संमिक् दर्सन सुद्ध, केवल भावं च भावेन ॥ २७० ॥ उत्किस्ट सावयानं, पडिमा एकादसं च वय पंचं । पालंति सुद्ध भावं, सुद्ध सम्मत्त भावना सुद्धं ॥ २७१ ।।
अविरतिया विन्नेयं, सुद्धं दिट्ठी च सुद्ध भावेन । मिच्छत्तं अन्यानं, परिहारो पुन्न पावं च ॥ २७२ ॥ पत्तं तिविहि स उत्तं, दानं चत्वारि दिति भावेन । विन्यान न्यान सुद्धं, दत्तं पत्तं मुनेयव्वा ॥ २७३ ॥ पत्तं च सुद्ध भावं, दत्तं सुद्ध सहाव संजुत्तं । दत्तं पत्तं च समं, दानं सुद्धं च मुनेयव्वा ।। २७४ न्यानं दान समत्थं, अन्यानं तिक्त सव्वहा सव्वे । आलाप वचन असुह, तिक्तंति असुद्ध भावेन ॥ २७५ ।। मतिन्यानी मति दत्तं, सुतन्यानं च भावना जुत्तं । दत्तं पत्त विसेषं, दानं ममलबुद्धि संपन्नं ॥ २७६ ॥ न्यानी न्यान सरूवं, अन्मोयं दत्त पत्त विसेष । अन्यानी अलहंतो, न दत्तं न्यान दान अपत्तं ॥ २७७ ।। दानं न्यान स उत्तं, न्यानी पत्तस्य दान संजुत्तं । दत्तं पत्तं च सुद्धं, ममलं दानं च दत्त पत्तं च ॥ २७८ ॥ अन्यान मयं अपत्तं, वचनं आलाप रंजनं जाने । नवि दत्तं न सुपत्तं, दत्तं पत्तं च समायरहि ॥ २७९ ॥