________________
श्री ज्यान समुच्चय सार जी मिथ्यादेव अदेवं च, न्यानं कुन्यान पस्यते सर्व । सुह असुहंपि न बुझं, नहु जानदि लोयविवहारं ॥ १९२ ॥ उत्पत्ति नत्थि अदेवं, कृत कारित मूढ़ लोयस्य । जे देवपि कहतेन, ते सव्वे मूढ़ दुर्बुद्धीः ॥ १९३ ।। कुदेव धारी पुरिसा, हिंडंति संसार दुष्य संजुत्तं । थावर वियलेन्द्रीया, नरयं गच्छेह दुष संतत्ता ॥ १९४ ॥ अदेवं जो वंदे, पूजै आराहि भत्तिभारेन । सो दुग्गैपि सहता, निगोयवासं मुनेयव्वा ॥ १९५ ॥ कुदेवं अदेवयत्वं, जो चिंतेइ कुमय मयमंता । चिंता सायर बूडं, संसारे सरनि ना लहे थाहं ॥ १९६ ॥ कुलिंगी जे जीवा, ते अन्यान भासियं लोये । मिथ्यात राग दोषं, सल्यं संजुत्त दुर्बुद्धी ॥ १९७ ॥ इन्द्री सुह संतुष्टा, कुलिंगी असुहभाव पयडत्था । विकहा विसन सहावं, कुलिंगी एरिसो होई ॥ १९८ ॥ दुर्बुद्धी जिन द्रोही च, पयडै अन्यान लोक रंजेई । सहिओ असुद्ध झानं, कुलिंगी कुगुरु जानेहि ॥ १९९ ।। अप्पा परु न पिच्छई, मिच्छादिट्ठि असुह भावस्य । दर्सन सुद्धि न जानै, परपंचं पर पुद्गलासत्तो ॥ २०० ।। जो तस्स भत्ति भारे, मानै मिच्छादिट्ठि ससहाओ । सो मिच्छदिट्टि सहिओ, अन्मोयं निगोय वासम्मि ॥ २०१ ॥ कुलिंग संग जुत्तो, स्थानं जंति आयरो भत्ती । सो मिच्छा मय अन्यानी, थावर वियलिंदि नरय वासंमि ॥ २०२ ।।
श्री तारण तरण अध्यात्मवाणी जी कलिंग वयन सवनं, आलापं लोक रंजनं भत्ती। ते मूढा अन्यानी, दुग्गड़ गई भावनो हंति ॥ २०३ ॥ कुसास्त्रंपि साधं, विकहा विसनं च पुन्य पावं च । परिनामं जं असुद्धं, अस्तिति बंध कुसास्त्र जानेहि ॥ २०४ ।। जेवि कुसास्त्रं पठनं, इंद्री सुह जानि असुह लेस्याओ । संसार सरनि हिंडे, जह जल सरनि ताल कीटाओ । २०५ ॥ अनायतन षट्कस्चैव, जो मानै मिच्छादिट्ठि सभावं । सो मिच्छा मयेहि भारिऊ, संसारे दुहकारणं तंपि ॥ २०६ ।। संसय अस्ट दोसं, संका कंष्या चिंतनं चित्तं । विविदिगंच्छायमूढा, दिठि उवगोहनं दोसं ॥ २०७ ॥ ठिदिकरनं वाछिलं, पहावना संसया हुंति । सहकारं कुन्यानं, संसय दोस नरय वासंमि ॥ २०८ जे संसयरा जीवा, मनवयकायेन संसये जुत्ता । ते असुह मिच्छ भावे, संसारे भ्रमन वीयम्मि ॥ २०९ ।। संसय दोसं मिच्छा, संसैयारोपि दोष संजुत्ता । ते दंसनं च भट्टा, संसेयि न कहमि सिझंतो ॥ २१० ॥ मद्यं अस्ट स उत्तं, जाइ कुली स्वर रूप सहियानं । अभिमानं अन्यानं, अतपं बल सिलपि संतुटुं ॥ २११ ।। मद्यपि असुह भावं, रागादि दोष असुह पयडत्थो । सो मद्यपा स उत्तं, स किरिया नरय वासंमि ॥ २१२ ।। मल पच्चीस वियानं, तिक्तंति भाव सुद्ध परिनाम । सो सुद्ध दिट्टि भनिऊ, दंसनमल विवज्जिओ सुद्धो ॥ २१३ ।।