________________
श्री श्रावकाचार जी संमिक्तं जस्य मूलस्य, साहा व्रत डाल नंतनंताई ।। अवरेवि गुणा होति, संमिक्तं जस्य ह्रिदयस्य ॥ २०९ ।। संमिक्त बिना जीवा, जानै अंगाई श्रुत बहुभेयं । अनेयं व्रत चरनं, मिथ्या तप वाटिका जीवो ॥ २१० ॥ सुद्ध संमिक्त उक्तं च, रत्नत्रयं संजुतं । सुद्ध तत्त्वं च सार्धं च, संमिक्ती मुक्ति गामिनो ॥ २११ ॥ संमिक्तं जस्य तिक्तं च, अनेय विभ्रम जे रता । मिथ्या मय मूढ दिस्टी च, संसारे भ्रमनं सदा ॥ २१२ ॥ संमिक्तं जेन उत्पादंते, सुद्ध धर्म रतो सदा । दोषं तस्य न पस्यंते, रजनी उदय भास्करं ॥ २१३ ॥ संमिक्तं जस्य न पस्यंते, अंध एव मूढं त्रयं । कुन्यानं पटलं जस्य, कोसी उदय भास्करं ॥ २१४ ।। संमिक्तं जस्य मूवंते, श्रुत न्यान विचष्यनं । न्यानेन न्यान उत्पादंते, लोकालोकस्य पस्यते ॥ २१५ ॥ संमिक्तं जस्य न पस्यंते, असार्धं व्रत संजमं । ते नरा मिथ्या भावेन, जीवितोपि मृतं भवेत् ॥ २१६ ॥ उदयं संमिक्त हृदयं जस्य, त्रिलोकं मुदमं सदा । कन्यानं राग तिक्तं च, मिथ्या माया विलीयते ॥ २१७ ॥ संमिक्त सहित नरयम्मि, संमिक्त हीनो न चक्रियं । संमिक्तं मुक्ति मार्गस्य, हीन संमिक्त निगोदयं ॥ २१८ ।। संमिक्त संजुत्त पात्रस्य, ते उत्तमं सदा बुधै । हीन संमिक्त कुलीनस्य, अकुली अपात्र उच्यते ॥ २१९ ।।
श्री श्रीसारसमणज्यमबाणी जी तिअर्थं संमिक्तं सार्धं, तीर्थंकर नाम सुद्धये । कर्म षिपति त्रिविधं च, मुक्ति पंथ सिद्धं धुवं ॥ २२० । संमिक्तं जस्य चिंतते, बारंबारेन सार्धयं । दोषं तस्य विनस्यंति, सिंघ मतंग जूथयं ॥ २२१ ॥ संमिक्तं सुद्ध धुवं सार्धं, सुद्ध तत्त्व प्रकासकं । तिअर्थं सुद्ध संपूर्न, संमिक्तं सास्वतं पदं ॥ २२२ ।। जस्स हृदयं संमिक्तस्य, उदयं सास्वतं स्थिरं । तस्य गुनस्य नाथस्य, असक्य गुण अनंतयं ॥ २२३ ।। संमिक्तं दिस्टते जेन, उदयं त्रि भुवनत्रयं । लोकालोक त्रिलोकं च, आलबाले मुषं जथा ।। २२४ ॥ मूलगुनं च उत्पादंते, फलं पंच न दिस्टते । बड़ पीपल पिलषुनी च, पाकर उदंबरस्तथा ॥ २२५ ।। फलानि पंच तिक्तंति, सस्य रष्यनार्थयं । अतीचार उत्पादंते, तस्य दोष निरोधनं ॥ २२६ ।। अन्नं जथा फलं पुहपं, बीजं संमूर्छनं जथा । तथाहि दोष तिक्तंते, अनेय उत्पाद्यते जथा ॥ २२७ ।। मद्यं च मान संबंधं, ममतं राग पूरितं । असुद्धं आलापं वाक्यं, मद्य दोष संगीयते ॥ २२८ ॥ संधानं संमूर्छनं जेन, तिक्तंति जे विचष्यनं । अनंत भाव दोषेन, न करोति सुद्ध दिस्टितं ॥ २२९ ।। मासं भष्यते जेन, लोनी मुहूर्त गतस्तथा । न भुक्तं न उक्तं च, व्यापारं न च क्रीयते ॥ २३० ॥