________________
प्रथम-प्रकरणम्
मिष्टान्न भोगं कुरुतः समानं द्वौ मानुषावेकतरस्तु तत्र | बध्नाति कर्माणि निहन्ति चान्यो मोहे विवेके च विजृम्भमाणे ॥ ६७ ॥
૬૭, એ માણસા સમાન મિષ્ટાન્ન જમી રહ્યા છે, તેમાં એક માદ્ભવશ હાઇ જમતાં જમતાં કેમ બાંધે છે, જયારે બીજે વિવેકદૃષ્ટિના યેાગે ( આત્મકલ્યાણુના સાષન તરીકે શરીરને સાંભાળવાની યાળે હેાવાથી ) કમને હણે છે.
67. While two persons are enjoying the same sweet dish, one of them as a result of ignorance and infatuation, accumula. tes Karmas, while the other with his wisdom, destroys them.
३३७
[ One enjoys the dish for enjoyment's sake, while the other, to preserve the boy as an instrument for achieving spiritual bliss.
चेद् धावतो जीववधो न जातो जातः पुनः पश्यत एव पातः । तथापि हिंसा - फलमादिमं स्यान्मूढे, द्वितीये न धृतोपयोगे ।। ६८ ।।
૬૮. કદાચ કોઇ દોડતા માસથી જીવવરાધના ન થઈ અને બીજા મહુસથી ખરાખર જોઇને ચાલવા છતાં જીવવિરાધના થઇ; છતાં હુ’સાને દ્વેષ પહેલા ઉપચેગશૂન્ય મણસને લાગે, પણ બીજા ઉપયાગસમ્પન્ન માણસને ન લાગે,
68. Suppose that, in one case, no insect is killed while one is running inattentively or with his eyes shut, and that, in the other case, some insect is killed by another walking with pro per attention or with his eyes open. The former, on account of his carelessness only, incurs the sin of Hinsa (though no insect is killed ); while the latter, on socount of his attentiveness, incurs none (even though an insect is actually physically killed).
सन्तुष्यति श्यामकमात्रतोऽपि ज्ञानी, तदन्यो न धनाधितोऽपि । सप्तपर्णादिवनेऽपि मुक्तिर्मूढस्य, बुद्धस्य गृहेsपि मुक्तिः ॥ ६९ ॥
Aho! Shrutgyanam
