________________
७३
कालिकाचार्यकथा । एवं पमाइणो भे, गुरुं पि कत्थ वि गयं न याणेह । किमहं जाणामि गिही, चिट्ठामि सए गिद्दे सययं ॥१२२॥ पुणरवि खिन्नमणा ते, भणंति मा कुष्प बोहिया तुमए । इच्छामो अणुकर्डि, एवं न पमाइणो होस्सं ॥१२३॥ अक्खसु गुरुखुत्तंत, जइ एवं एत्तियं वियाणामि । सागरचंदायरिओ, जत्यत्य गया गुरू तत्य ॥१२४|| अह ते तर्हि पि पत्ता, पुच्छंति किमित्थ कालगमुणिंदा । संपत्ता सागरचंदररिणो बिति जो इहिं ॥१२५|| एक्को वुवतवस्सी, समागओ किं तु कायचिंताए । संपत्तो अहुण चिय, ते विति स एव अम्ह गुरू ॥१२६।। आगच्छंतं दट्टुं, सम्मुहमभुटिया मुणी सन्दे ।। सागरचंदो वि तहा, लज्जो णयनयणमुहकमलो ॥१२७॥ सागरचंदेण जुया, खामिति गुरू पुणो पुणो साहू । अक्खाओ. वुत्तंतो, सागरचंदस्स मुरीहिं ॥१२८॥ सो तत्य नाणगव्वं, कुणमाओ वालुयाए नागणं । वच्छ ! सुयनाणहाणी, एवं'.................... ॥१२९॥
...................पडिबोहिमाणीओ ॥१३०॥
पत्तो निगोयजीवे, भारहवासम्मि को वि किं मुणइ १ । ता भणइ जिणो अज्ज वि, चक्खाणई कालगायरिओ ॥१३॥ अह विप्पवेसघारी, सको भिक्खागयाण साहणं । बंदिय सूरि पुच्छइ, किंरूवे इह पहु ! निगोए ॥१३२।। गोला य असंखिज्जा, असंखनिग्गीय गोलओ भणिओ। इक्ककम्मि निगोए, अणंतजीवा मुणेयन्वा ॥१३३॥ अत्थि अणंता जीवा, जेहिं न पत्तो तसत्तपरिणामो ।
उप्पज्जति चयंति य, पुणो वि तत्थेव तत्येव ॥१३४॥ यतः
समर्ग ऊससंति, समगं नीससंति, समगं उप्पज्जति, समगं आहारंति, समगं नोहारंति, किं बहुणा! विषवेदनामुछितपुरुष इव तिष्ठन्ति, न वेयंति अप्पाणं, न मुणंति पर, न सुणंति सई, न याति कयं, [नावगच्छंति भ!]कयं, न चलंति, न फंदति ।
अतः पर कियानपि पाठः पतितः ।।
"Aho Shrutgyanam"