________________
कालिकाचार्यकथा । वोलीणाणि य सत्तवासराणि त्ति सम्ममयाणतो दत्तो सत्तमे चिय व्या(वा)सरे आसयडपरेण पयट्टी साहुवहाओ तुरियखुरखरणयअसहिाणा हसंतो विद्यालिओ। तओ अहो संवइओ पावसमस्साएसो त्ति मण्णमाणो सो भयभीओ पयट्टो नियगेहाभिमुहो । तत्थ य पवट्ठो दुसज्जो त्ति मण्णमाणा(णे)हिं विरत्तचित्तेहिं स सभदेहि वंचिऊण पुन्वाणीय जियसन्तुणो समुवणीउ दत्तो । तेणावि तेल्ला चूरियह सुणह सणाया एकवल्लीए(प)छोदूण एक्को दुक्खमञ्चुणा य मओ समणो सो गओ नरगं ति। कालयसूरी वि विहिणा कालं काऊण गओ देवलोग ॥
कालिगायरिउ ति गयं डा। पालित्तयसूरीकहा भण्णइ
प्रन्धप्रान्ते
ग्रन्थानम् १२६०० । संवत् १४९७ वर्षे वैशाख वदि १२ बुधे अघेह स्तम्भतीर्थे मई मालासुतसांगालिखितम् ॥
अज्ञातसूरिकृतं कालिकाचार्यकथानकम् ॥
नमः सर्वज्ञाय ॥ जो कुणइ ससत्तीए, संघस्स समुबई सयाकालं ।
लीलाइमुगइमुक्खं, कालयसरि ब्व जसो लहइ ॥१॥ तथाहि
अस्थित्य धरावासे, नयरे [नयारेहिरे नरवरिंदो । नामेण वयरसिंहो, देवी सुरसुंदरी तस्स ॥१॥ सयळकलागमकुसलो, पुत्तो ताणं च कालयकुमारो । सो अन्नया तुरंगे, वाहेउं पदिनियत्तो जा ॥२॥ सहपारवणुजाणे, ता पिच्छइ सजलजकयवाणीए । धम्मकई कहमाणं, नामेण गुणायरं मूरि ॥३॥ तं दणं गंतूण, बंदर मुणइ धम्ममइरम्मं । कणगं व परिक्खेउ, चउहा तं जिणह(व)राभिहियं ॥४॥ संजायचरणमावो, किच्छेणं मोइऊण जणयाई । बहुरायनंदणजुओ, जाओ समणो समियपायो ॥५॥
"Aho Shrutgyanam"