________________
17
ਅਚਾਰਿਆ ਵੱਜ਼ਰਸਵਾਮੀ
ਅਵੰਤੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਤੁੰਬ-ਬਨ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਇਲਾਕਾ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਧਨਗਿਰੀ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸੇਠ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਕਾਮ ਭੋਗਾਂ ਤੋਂ ਵਿਰਕਤ ਸੀ। ਮਾਂ ਬਾਪ ਉਸਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਸਾਧੂ ਬਣਨ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੱਸਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ।
ਸੰਜੋਗ ਵੱਸ ਧਨਪਾਲ ਸੇਠ ਦੀ ਪੁੱਤਰੀ ਸੁੰਨਦਾ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਲੜਕੇ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਹੋ ਗਈ। ਕੁੱਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਸੁੰਨਦਾ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਧਨਗਿਰੀ ਨੇ ਅਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, “ਇਹ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਬਾਲਕ ਤੇਰੇ ਭੱਵਿਖ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣੇਗਾ”। ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਵਿਰਕਤ ਭਾਵ ਨਾਲ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰ ਲਿਆ। ਆਪ ਨੇ ਆਰਿਆ ਸਿੰਘਗਿਰੀ ਤੋਂ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕੀਤਾ, ਜਿੱਥੇ ਸੁੰਨਦਾ ਦਾ ਭਾਈ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਸਾਧੂ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਗਰਭ ਦਾ ਸਮਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੇ ਸੁੰਨਦਾ ਨੇ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਬੱਚਾ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਵਸ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦਾ ਗਿਆਨ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਹ ਹਰ ਸਮੇਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਰੋਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਛੇ ਮਹਿਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੀਤੇ ਸਨ ਕਿ ਸੁੰਨਦਾ ਇਸ ਬਾਲਕ ਕਾਰਨ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਇਸ ਬਾਲਕ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਉਪਾਅ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ। ਸੁਭਾਗ ਵੱਸ ਉਸ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਅਚਾਰਿਆ ਸਿੰਘਗਿਰੀ ਅਪਣੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨਾਲ ਪਧਾਰੇ। ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਪੂਰਵ ਪਤੀ ਅਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਧਨਗਿਰੀ ਨਾਂ ਦਾ ਮੁਨੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਜੈਨ ਪ੍ਰੰਪਰਾ ਅਨੁਸਾਰ ਧਨਗਿਰੀ ਨੇ ਅਚਾਰਿਆ ਤੋਂ ਭਿੱਖਿਆ ਦੀ ਆਗਿਆ ਮੰਗੀ। ਗੁਰੂ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਅੱਜ ਭਿੱਖਿਆ ਵਿੱਚ ਤੇਰੀ ਝੋਲੀ [81]
