________________
14
ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਜੰਬੂ ਦੀਪ ਦੇ ਭਰਤ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਨੰਦਪੁਰ ਨਾਂ ਦਾ ਨਗਰ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਰਾਜਾ ਅਰੀਦਮਨ ਰਾਜ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਇਸੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਰਥਨਾਕਰ ਨਾਂ ਦਾ ਸੇਠ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਸ਼੍ਰੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਦੋਹੇਂ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਅੰਦਰੋਂ ਦੁੱਖੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਚਿੰਤਾ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਬਣੇ ਅਜਿਤਬਲਾ ਦੇ ਮੰਦਿਰ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਭਗਤੀ ਕੀਤੀ। ਦੇਵੀ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਦਾ ਵਰਦਾਨ ਦਿੱਤਾ। ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਸੇਠਾਨੀ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਅਜਿਤ ਸੈਨ ਨਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਅਜਿਤ ਸੈਨ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੌਸ਼ਣ ਇਸ ਢੰਗ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਥੋੜੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਵੱਡਾ ਜਾਪਨ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਲਾਚਾਰਿਆ ਕੋਲ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਣ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ। ਨੌਜਵਾਨ ਹੋਣ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦੀ ਚਰਚਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮੰਗਲਪੁਰੀ ਦੇ ਸੇਠ ਜਿਨਦਤ ਦੀ ਪੁੱਤਰੀ ਸ਼ੀਲਤੀ ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਦੀ ਗਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ। ਜਿਨਦਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਜਿਨਸ਼ੇਖਰ ਨੂੰ ਭੇਜ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੀ ਤੱਸਲੀ ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਸ਼ੁਭ ਮੱਹੂਰਤ ਵੇਖ ਕੇ ਅਪਣੀ ਪੁੱਤਰੀ ਸੀਲਵਤੀ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਅਜਿਤਸੈਨ ਨਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਸ਼ੀਲਤੀ ਖਾਲੀ ਸ਼ੀਲ ਸੰਪਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਗੁਣਵਾਨ ਵੀ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਦੋ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਬੀਤ ਜਾਣ ਤੇ ਗਿੱਦੜ ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣ ਕੇ, ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਸਿਰ ਤੇ ਘੜਾ ਲੈ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਅਤੇ ਬੇਪਰਵਾਹ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ।
[62]
