________________
ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਦਾ ਪਿਤਾ ਸਹਿਦੇਵ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਨਰਮਦਾ ਨੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਦੱਸੀ, ਪਿਤਾ ਨੇ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਨਰਮਦਾ ਪਿਤਾ ਦਾ ਆਸਰਾ ਪਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹ ਲੋਕ ਵਿਉਪਾਰ ਲਈ ਸਿੰਘਲ ਦੀਪ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਲਟੀ ਹਵਾ ਚੱਲਣ ਕਾਰਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜਹਾਜ ਬੱਬਰਕੁਲ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ।
ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਸਭ ਨੇ ਡੇਰੇ ਲਗਾਏ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਪਕਾਉਣ ਲੱਗੇ, ਸਹਿਦੇਵ ਬੱਬਰਕੁਲ ਦੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਅਤੇ ਵਿਉਪਾਰ ਦਾ ਰੁਖ ਵੇਖਣ ਲਈ ਆਇਆ। ਠੀਕ ਬਾਜਾਰ ਵੇਖ ਕੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੁਕ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਨਰਮਦਾ ਅਪਣੇ ਡੇਰੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਜਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਪ੍ਰਭੂ ਭਗਤੀ ਵਿੱਚ ਗੁਜਾਰਦੀ ਸੀ।
ਉੱਥੇ ਹਰਨੀ ਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਗਣਿਕਾ ਸੀ, ਰਾਜੇ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਵਰ ਮੰਗਣ ਲਈ ਆਖਿਆ ਗਣਿਕਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮਹਾਰਾਜ! ਜੇ ਆਪ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਤਾਂ ਆਪ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵਰ ਦਿਉ ਕਿ ਜੋ ਵਿਉਪਾਰੀ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਆਵੇ, ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਵੀ 1008 ਮੋਹਰਾਂ ਦੇਕੇ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਠਹਿਰੇ। ਜੇ ਉਹ ਵਿਉਪਾਰੀ ਨਾ ਮੰਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਬੇਇਜਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਹੱਕ ਹੋਵੇਗਾ”। ਰਾਜੇ ਨੇ ਗਣਿਕਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਈ। ਗਣਿਕਾ ਨੇ ਅਪਣੀ ਨੌਕਰਾਣੀ ਸੇਠ ਕੋਲ ਭੇਜੀ। ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਸੇਠ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੋਹਰਾਂ ਦੇਣ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਪਰਇਸਤਰੀ ਦਾ ਤਿਆਗੀ ਹਾਂ”। ਰਾਜਾ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸਾਰਥਵਾਹ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚ ਫਸ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਾਨ ਛੁਡਾਉਣ ਲਈ ਮੋਹਰਾਂ ਲੈਕੇ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਗਣਿਕਾ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਈ ਅਤੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮੋਹਰਾਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰੋ।
ਦਾਸੀ ਨੇ ਸਾਰਥਵਾਹ ਦੇ ਡੇਰੇ ਵਿੱਚ ਨਰਮਦਾ ਸੁੰਦਰੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਗਣਿਕਾ ਕੋਲ ਨਰਮਦਾ ਸੁੰਦਰੀ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਗਣਿਕਾ ਨੇ ਨਰਮਦਾ [52]
