________________
ਆਖਿਆ, “ਅਜੇ ਸਾਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ । ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਜੈਨ ਵਿਧੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਮੰਗਣ ਲਈ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਵੀ ਮੁਨੀ ਦੇ ਹਿਣ ਕਰ ਯੋਗ ਪਾਣੀ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਦੇਵਤੇ ਨੇ ਸਾਰਾ ਪਾਣੀ ਨਾ ਹਿਣ ਕਰਨ ਯੋਗ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਨੇ ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨੀ, ਦੂਜੀ ਅਤੇ ਤੀਸਰੀ ਵਾਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਪਾਣੀ ਲੈ ਕੇ ਮੁਨੀ ਬਣੇ ਰੋਗੀ ਦੇਵ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਰੋਗੀ ਬਣੇ ਦੇਵ ਨੇ ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਗਾਲ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਕਰੋਧ ਵਿੱਚ ਆਖਿਆ, “ਤੂੰ ਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈਂ, ਕੰਮ ਤੇਰਾ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਹੈ। ਇੱਕ ਬਿਮਾਰ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਤੇਰੇ ਲਈ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਸੇਵਾ ਦਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਤੁਸੀ ਕਿਥੋਂ ਕਰੋਗੇ। ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਹਰ ਕੋੜੇ ਬਚਨ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕਰੋਧ ਨਾ ਲਿਆਉਂਦਾ। ਸਗੋਂ ਮੁਨੀ ਦੇ ਮਲ ਮੂਤਰ ਨਾਲ ਲਿਬੜੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਉਸ ਸਾਧੂ ਬਣੇ ਦੇਵ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਥਨਾ ਕੀਤੀ, “ਮਹਾਰਾਜ ! ਚੱਲੋ ਪਿੰਡ ਚੱਲੀਏ। ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗਾ”। ਇਹ ਗਲ ਸੁਣ ਕੇ ਰੋਗੀ ਸਾਧੂ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜੇ ਮੈਂ ਚੱਲਣ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦਾ।
ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਮੁਨੀ ਨੇ ਰੋਗੀ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਚੱਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਦੇਵ ਸ਼ਕਤੀ ਰਾਹੀਂ ਉਸ ਮੁਨੀ ਬਣੇ ਦੇਵ ਨੇ ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਮਲ ਮੂਤਰ ਨਾਲ ਲਬੇੜ ਦਿੱਤਾ। ਫੇਰ ਗੁੱਸਾ ਖਾ ਕੇ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਨੰਦੀ ਸੈਨ ਨੇ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਸਮਤਾ ਨਾਲ ਸਹਿਣ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਰੋਧ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦਾ। ਸਗੋਂ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ, “ਮੇਰੇ ਚੱਲਣ ਨਾਲ ਮੁਨੀ ਨੂੰ ਤਕਲੀਫ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਉਪਾਅ ਕਰਾਂ ਕਿ ਇਹ ਤਕਲੀਫ ਘੱਟ ਹੋਵੇ।
[134]
