________________
20
ਸਤੀ ਸੁੰਨਦਾ
ਅਵੰਤੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਤੁੰਬ-ਬਨ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਨਗਰ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਧਨਪਾਲ ਨਾਂ ਦਾ ਸੇਠ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਧਨਗਿਰੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਧਨਗਿਰੀ ਦਾ ਮਨ ਸਾਧੂ ਬਣਨ ਵਿੱਚ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੇ ਲੱਖ ਨਾ ਚਾਹੁਣ ‘ਤੇ ਵੀ ਉਹ ਸਾਧੂ ਬਣ ਗਿਆ। ਜਿਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਸਾਧੂ ਬਣਿਆ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਸੁੰਨਦਾ ਗਰਭਵਤੀ ਸੀ। ਸਮਾਂ ਪੈਣ ਤੇ ਸੁੰਨਦਾ ਨੇ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦਾ ਗਿਆਨ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਹਰ ਸਮੇਂ ਰੌਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸੁੰਨਦਾ ਦੁੱਖੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ, ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਧਨਗਿਰੀ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਸਿੰਘਗਿਰੀ ਨਾਲ ਤੁੰਬ-ਬਨ ਪਧਾਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਅਪਣੇ ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਚੇਲੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਭੋਜਨ ਲਈ ਜਾਵੋਗੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ, ਹਰ ਮਿਲਣ ਵਾਲੀ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਣਾ। ਗੁਰੂ ਦੀ ਆਗਿਆ ਧਾਰਨ ਕਰਕੇ ਧਨਗਿਰੀ ਆਪਣੇ ਸੰਸਾਰਿਕ ਘਰ ਭੋਜਣ ਲਈ ਗਿਆ ਤਾਂ ਪਤਨੀ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਰੌਂਣ ਵਾਲਾ ਬਾਲਕ ਧਨਗਿਰੀ ਦੀ ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਬਾਲਕ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ।
ਬਾਲਕ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਧਨਗਿਰੀ ਗੁਰੂ ਕੋਲ ਆਏ ਤੇ ਬਾਲਕ ਦੀ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਨ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਾਧਵੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਸੰਸਾਰਿਕ ਭੈਣਾ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ। ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਜਾਗ ਉੱਠੀ, ਸੁੰਨਦਾ ਨੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਲੈਣ ਲਈ ਰਾਜ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਪੁਕਾਰ ਲਗਾਈ। ਪਰ ਰਾਜੇ ਦੀ ਸ਼ਰਤ ਅਨੁਸਾਰ ਬਾਲਕ ਮਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸੁੰਨਦਾ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਾਧੂ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਪੁੱਤਰ ਬਣ
[93]
