________________
11.
| 12.
13.
ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਭਿੱਖਿਆ ਹਿਣ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੱਚੇ ਪਾਣੀ, ਅੱਗ,ਕੱਚੀ ਸਬਜ਼ੀ ਨੂੰ ਨਾ ਛੋਹਿਆ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਔਰਤ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ, ਗਰਭਵਤੀ ਹੋਵੇ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਠਣ-ਬੈਠਣ ਵਿੱਚ ਤਕਲੀਫ਼ ਹੋਵੇ, ਉਸ ਤੋਂ ਭੋਜਨ ਹਿਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਸਵਾਰੀ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜੁੱਤੇ, ਚੱਪਲ, ਬੂਟ, ਮੌਜੇ ਆਦਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੈਰ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਤੇਜ਼ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਾਰਿਸ਼ ਤੋਂ ਬਚਾਓ ਲਈ ਛਤਰੀ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।' ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਭਿਖਿਆ ਮਧੂਕਰੀ ਵਿਧੀ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬਣਾਏ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਹਿਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਜੋ ਵੀ ਸ਼ੁੱਧ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਆਦਮੀ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰੋਂ ਵਿਧੀ ਅਨੁਸਾਰ ਉਥੋਂ ਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭੋਜਨ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਮਕਾਨ ਜਾਂ ਮੱਠ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸ੍ਰੀ ਸੰਘ ਜਾਂ ਧਰਮ ਵਾਧੇ ਲਈ ਬਣਾਏ ਮਕਾਨ ਜਾਂ ਸਕੂਲ ਜਾਂ ਜਿਥੇ ਇਸਤਰੀਆਂ ਆਦਿ ਦੀ ਜਿਥੇ ਪੱਕੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਨਹੀਂ, ਉਥੇ ਮੁਨੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜੈਨ ਸਾਧਵੀਆਂ ਜਿਥੇ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਉਥੇ ਠਹਿਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਆਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਾਰਦਾ ਅਤੇ ਦਰਖਤ ਦੀ ਛਾਂ ਜਾਂ ਮਕਾਨ ਆਦਿ ਦੀ ਛੱਤ ਹੇਠ ਹੀ ਸੌਂਦਾ ਹੈ। ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਛੋਟੀ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਜਾਂ ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੂੰਹਦੇ, ਨਾ ਹੀ ਜੈਨ ਸਾਧਵੀ ਪੁਰਸ਼ ਜਾਂ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਛੂੰਹਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਚਰਜ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜੈਨ ਮੁਨੀ ਤੇ ਸਾਧਵੀਆਂ ਕੈਂਚੀ, ਉਸਤਰੇ ਆਦਿ ਨਾਲ ਵਾਲ ਨਹੀਂ ਕਟਵਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਦਾੜੀ, ਮੁੱਛ ਜਾਂ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਖਿੱਚਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਜੈਨ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲੋਚ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਕ ਵਾਰ ਸੰਮਵਤਸਰੀ ਮਹਾਂਪਰਵ (ਚੋਮਾਸੇ ਦੇ 50 ਦਿਨ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਤਿਉਹਾਰ) ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਲੋਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
15.
16. .
17.
51
