________________
ਜਦ ਪੁੰਨ ਪਾਪ, ਬੰਧ ਤੇ ਮੋਕਸ਼ ਆਦਿ ਤੱਤਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਦੇਵਤਾ ਮਨੁੱਖ ਤੇ ਪਸ਼ੂ ਸਬੰਧੀ ਭੋਗਾਂ ਨੂੰ ਅਸਾਰ (ਸਾਰ ਰਹਿਤ) ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵਿਰਤੀ ਧਾਰਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ॥੧੬॥
ਜਦ ਦੇਵ, ਮਨੁੱਖ ਤੇ ਪਸ਼ੂ ਸਬੰਧੀ ਭੋਗਾਂ ਨੂੰ ਆਸਾਰ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਬਾਹਰਲੇ ਸੰਬੰਧ ਪੁਤਰ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਦਿ ਨੂੰ ਛੱਡਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਬਨ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ॥੧੭॥
ਜਦ ਬਾਹਰਲੇ ਸੰਜੋਗਾਂ ਨੂੰ ਛਡੱਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦਰਵ ਭਾਵ (ਬਾਹਰਲੇ ਭਾਵ) ਨਾਲ ਮੁੰਡਿਤ ਹੋ ਕੇ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ॥੧੮॥
ਜਦ ਭਾਵ ਤੋਂ ਮੁੰਡਿਤ ਹੋ ਕੇ ਸਾਧੂ ਜੀਵਨ ਹਿਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਦ ਉਤੱਮ ਸੰਬਰ ਭਾਵ ਅਤੇ ਅੰਤਰ ਸਰਵ ਉਤੱਮ ਜਿੰਨੇਦਰ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਪਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ॥੧੯॥
| ਜਦ ਉਤੱਮ ਸੰਬਰ ਭਾਵ ਤੇ ਉਤੱਮ ਜੈਨ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਪਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਿੱਥਿਆਤਵ ਆਦਿ ਨਾਲ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਕਰਮ ਧੂੜ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਲੋਕ ਅਲੋਕ ਵਿੱਚ ਸਮਿਅਕ ਗਿਆਨ ਤੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ॥੨੦॥
ਜਦ ਮਨੁਖ ਅਗਿਆਨ ਰੂਪੀ ਪਾਪ ਰਾਹੀਂ ਇਕਠੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਝਾੜ ਕੇ ਦੂਰ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸਰਵਵਿਆਪੀ ਕੇਵਲ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਕੇਵਲ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ॥੨੧॥
ਜਦ ਮਨੁਖ ਸਰਵਿਆਪੀ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਉਹ ਜਿਨ (ਇੰਦਰੀਆਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਦਾ ਜੇਤੂ) ਅਤੇ ਕੇਵਲੀ (ਸ਼ਰਵਗ) ਬਣਕੇ ਲੋਕ ਅਲੋਕ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ॥੨੨॥
| ਜਦ ਰਾਗ ਦਵੇਸ਼ ਨੂੰ ਜਿਤਨ ਵਾਲਾ ਕੇਵਲ ਗਿਆਨ ਪੁਰਸ਼ ਲੋਕ ਅਤੇ ਅਲੋਕ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਫੌਰਨ ਮਨ-ਬਚਨ ਕਾਇਆ ਆਦਿ ਤਿੰਨ ਯੋਗਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਜਨਮ
