________________
| ਭਿਖਾਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮਹਾਰਾਜ! ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਮਜ਼ਾਕ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਪੁਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਭਿਖ਼ਾਰੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਪਿੱਛਲੇ 40 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇਸੇ ਸਥਾਨ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਭਿਖਿਆ ਮੰਗ ਕੇ ਮੈਂ ਪੇਟ ਪਾਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
| ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਭਿਖਿਆ ਮੰਗਣਾ ਤੇਰੀ ਨਾ ਸਮਝੀ ਦਾ ਭੈੜਾ ਸਿੱਟਾ ਹੈ। ਅਪਣੀ ਸੰਪਤੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਤੂੰ ਭੀਖ ਨਾ ਮੰਗਦਾ। | ਭਿਖਾਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਸੰਪਤੀ ਦੀ ਗਲ ਕਰਦੇ ਹੋ? ਕਿਹੜੀ ਸੰਪਤੀ, ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੈ? | ਸੰਨਿਆਸੀ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, “ਜਿਸ ਸਥਾਨ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਬੈਠ ਕੇ ਪਿਛਲੇ 40 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਭੀਖ ਮੰਗ ਰਹੇ ਹੋ, ਉਸ ਸਥਾਨ ਤੇ ਤੇਰੇ ਆਸਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਾਲ ਖਜਾਨਾ ਦੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਅਪਣੇ ਆਸਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਪੁੱਟ ਕੇ ਅਥਾਹ ਸੰਪਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰੋ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਰਹੀ ਹੈ।
ਸੰਨਿਆਸੀ ਦੇ ਸਵਾਰਥ ਰਹਿਤ ਸ਼ਬਦਾਂ ‘ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਭਿਖ਼ਾਰੀ ਉੱਠ ਖੜਾ ਹੋਇਆ, ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ ਪੱਟਨ ਲੱਗਾ। ਦੋ ਤਿੰਨ ਫੁੱਟ ਤੱਕ ਮਿਟੀ ਤੇ ਰੋੜੇ ਨਿਕਲੇ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸ਼ਰਫੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆ ਹੋਈਆ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੋਨੇ ਦਾ ਘੜਾ ਨਿਕਲਿਆ। ਪਲਕ ਝਪਕਦੇ ਹੀ ਭਿਖਾਰੀ ਦਾ ਦਰਿਦਰ ਯੁੱਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣ ਗਿਆ। | ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ, ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਆਨੰਦ, ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਛੁੱਪਿਆ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਤੋਂ ਅਨਜਾਣ ਹੈ। ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਹ ਦੁਖੀ, ਦਰਿਦਰੀ ਅਤੇ ਭਿਖਾਰੀ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਹ ਜੀਵ ਸੁਭਾਗ ਸ਼ਾਲੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਤਿਗੁਰ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਆਨੰਦ ਸਮਰਿਧੀ ਦਾ ਪੁਲ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। | ਸਤਿਗੁਰੂ ਕੁੱਝ ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦਾ ਹੀ ਹੈ। ਸੂਚਨਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦਰੀਦਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਕਿ ਦੁੱਖ ਤੁਹਾਡਾ ਸੁਭਾ ਨਹੀਂ
ਆਤਮ ਧਿਆਨ
