________________ कथाबाह्य संदर्भ केला आहे.) वट्टकेराने ज्यास लौकिकमूढता असे म्हटले आहे तोच भाव अनुयोगद्वार आणि नंदीसूत्रात ‘मिथ्याश्रुत' या शीर्षकाखाली नोंदविलेला आहे. नंदीकाराने त्याला स्वत:ची पुस्ती जोडून, वरील ग्रंथ सम्यक्श्रुतांच्या यादीत आणण्याचा प्रयत्न केला आहे. अकराव्या शतकात होऊन गेलेल्या वसुदेवनंदि नावाच्या मूलाचाराच्या टीकाकाराने मात्र, चाणक्याची तीव्र शब्दात निंदा केली आहे. (3) यतिवृषभकृत त्रिलोकप्रज्ञप्ति हा ग्रंथ देखील जैन शौरसेनी भाषेत असून, अभ्यासकांच्या मते तो इसवी सनाच्या पाचव्या ते आठव्या शतकाच्या दरम्यान लिहिला गेला असावा. अनुयोग-विभागणीनुसार हा ग्रंथ ‘करणानुयोगाच्या' अंतर्गत येतो. त्याचे एकूण 9 महाअधिकार (प्रकरणे) आहेत. त्यातील चौथ्या महाअधिकाराच्या 148 व्या गाथेत म्हटले आहे की, मउडधरेसुं चरिमो जिणदिक्खं धरदि चंदगुत्तो य / तत्तो मउडधरा दुप्पव्वज्जं णेव गेण्हंति / / मुकुटधारी राजांमध्ये चंद्रगुप्त हा शेवटचा सम्राट होऊन गेला की ज्याने जिनदीक्षा ग्रहण केली होती. त्याच्यानंतर कोणत्याही मुकुटधारी राजाने (सम्राटाने) मुनिप्रव्रज्या घेतली नाही. उपरोक्त संदर्भात चंद्रगुप्ताचा उल्लेख आहे परंतु त्यामध्ये आणि त्याच्या आधी आणि नंतर सुद्धा चाणक्य अथवा कौटिल्याचा उल्लेख नाही. अनेक अभ्यासकांनी असे नोंदविले आहे की या गाथेतील चंद्रगुप्त' हा मौर्यवंशातील चंद्रगुप्त नसून, नंतरच्या काळात होऊन गेलेल्या गुप्त वंशातील चंद्रगुप्त आहे. हा ग्रंथ जर सहाव्या शतकातला असेल तर त्याला समकालीन असे अर्धमागधी 188
