________________
५०६
उत्तराध्ययनले तस्मान्मया मशाया असनावरूपोऽय परीपदः सोढव्यः, न तु कस्मिश्रित या देतो वा करणीयः, एव विचिन्त्य प्रत्यह पठति, पुनः पुनरभ्यस्यति च, पर तु धारणा न भवति, 'धम्मो मगलमुफिट इति गाथा द्वादशवर्षाणि अभ्यस्ता, परंतु तस्या एकस्या अपि गाथायाः स्मृतिस्तस्य नाभूव , अभ्यामकाले धारितेच सा वस्य भवति, पर त्वल्पकाल एर पुनस्ता विस्मरति । तदाऽसौ पुनरध्यवस्यविपुनरपि द्वादशाणि काळमभ्यासार्थ यापयिष्यामि, येन केनापि मकारेण गायामेता कण्ठस्थीकरिष्याम्येव । इत्येव निश्चित्य प्रज्ञापपंपरीपह सहमानः शुमा. ध्यवसायेन प्रशस्तध्यानेन क्षपकणिमारुह्य स भद्रमुनिः केवलज्ञान प्राप्तवान् । हो रहा है, उन्ही का यह काम है, अतः प्रज्ञा का असद्भावरूप यह परीपह मुझे शाति के साथ सहन करना चाहिये, इसी में मेरा कल्याण है, किसी के साथ इर्पा या देप करने से कोई लाभ नहीं । इस प्रकार भद्रमति मुनि घार २ विचार करता और अपने पूर्वोपार्जितकों की निन्दा करता था, परन्तु उसने अपना पढ़ना और याद करना बद नहीं किया । अकेले "धम्मो मगलमुक्किट" इस गाथा को ही उसने लगा. तार घारह वर्पतक याद किया-रटा, पर तो भी उस को यह गाथा याद नहीं हुई । जिस समय यह याद करने बैठता उस समय तो यह याद हो जाती परज्यो ही यह याद करना चद कर देता अथवा क्रिया करने में उपयोग लगाता तो शीघ्र ही उस गाथा को भूल जाता था। यह फिर भी उसको याद करना और पढ़ना नहीं छोड़ता और विचार करता कि यदि यह गाथा इन बारह १२ वर्षों में कठस्थ नही हुई तो अब आगे के १२ वर्षों में कठस्थ हो जायेगी, क्या चिंता जैसे भी हो આથી પ્રજ્ઞાને આ અસદુભાવરૂપ પરીષહ મારે શાતિથી સહન કરવો જોઈએ તેમાં જ મારૂ કલ્યાણ છે કેઈની સામે ઈર્ષ અથવા ઠેષ કરવાથી કેઈ લાભ નથી આ પ્રકારે ભદ્રમતિ મુનિ વાર વાર વિચાર કરતા અને પોતાના પૂવોપાજીત કર્મોની નિદા કરતા પણ પોતાના પઠન-પાઠન આદિને તેણે બ ધ ન કર્યો "धम्मो मङ्गलमुक्किट" मे मे थाने मेवात मार ष सुधीया ४२ गाण्यु છતા પણ તેને એ ગાથા યાદ ન થઈ જે સમય તે યાદ કરવા બેસતા તે તે વખતે યાદ રહી જતી પણ એ પછી યાદ કરવાનું બંધ કરી ક્રિયામાં ગુથાતા તે ગાથા ભૂલાઈ જતી છતા પણ તે એને યાદ કરવાનું છોડતા નહી અને વિચાર કરતા કે, આ ખારવર્ષમા યાદ ન થઈ આવતા બારવર્ષમાં જરૂર યાદ થઈ જશે ચિંતા શા માટે કરવી જોઈએ જે રીતે બનશે તે રીતે ૫ ગાથાને