________________
૪૮૮
उत्तरापथासूचे -'अलोलु' इति । अलोलुपा सरसाहारादिषु रसनेन्द्रियादिलोलुपवावनितः, तथा-प्रज्ञावान् हेयोपादेयविवेचननिपुणबुद्धिमान, रसेपु-रसादिषु, नानुगृध्ये मनोज्ञरसादिभिः सत्कारे पुरस्कारे च कृते तत्र मूर्छा न कुर्यात् । नानुतप्येतसत्कारपुरस्कारयोरभावे विषादं न कुर्यात् ।
अय भावः भक्तपानवस्त्रपानादीना लामः सत्कारः, गुणोत्कीर्तन वन्दनाम्यु. त्थानासनपदानादिव्यवहारच पुरस्कारः। तत्र-सत्कारपुरस्कारमाप्ती सत्या पृदि न कुर्यात् , तयोरभावे द्वैप न कुर्यात् , नापि च मनस्तापेनात्मान दूपयेद, किंतु दैन्यवर्जनेन तदनाकाझया च सत्कारपुरस्कारपरीपहः सोढव्यः, इत्येव सद्भावासद्भावभेदेन द्विविधोऽय परीपहः सोढव्य इति । उक्तश्च । गवेषणा करने वाला, तथा (अलोलुए-अलोलुपः) सरस आहारादिक मे रसना-इन्द्रिय की लोलुपता से रहित ऐसा (पण्णव-प्रज्ञावान् ) हेय
और उपादेय के विवेचन करने में निपुण बुद्धिवाला मुनि (रसेसु नाणुगिज्झिज्जा-रसेषु नानुगृध्येत्) मनोज्ञ रसादि के द्वारा सत्कारपुरस्कार होने पर रसादि मे मूळ-गृद्धि भाव नही करे, तथा मनोज्ञ रसादि के नहीं मिलने पर विषाद नही करे।
भावार्थ इसका साराश यह है कि-भक्त, पान, वस्त्र एव पात्रादिकका लाभ सत्कार है, तथा गुणों का कथनरूप तथा वन्दना अभ्यु स्थान एव आसनप्रदानरूप जो व्यवहार है वह पुरस्कार है । साधु को सत्कारपुरस्कार की प्रासि होने पर गृद्धि और इनके अभाव में शेष नहीं करना चाहिये, और न मनके सताप से अपने आपको दूषित ही કરવાવાળા અથવા અજ્ઞાત કુળમા આહારની વેવણું કરવાવાળા તથા अलोलुए-अलोलुप सरस माहाशमा २सनन्द्रिय agपताथी २हित मेवी पण्णव-प्रज्ञावान् य मने पायनु विवयन ३२वामा निपुणु मुद्धिवाणा भूल, रसेसु नाणुगिज्झिज्जा-रसेषु नानुगृध्येत् भनाश साहारा सन२५२२४२ હોવા છતા રસાદિમા મૂચ્છ-ગૃદ્ધિભાવ ન કરે તથા મને જ્ઞ રસાદિ નહી મળે पाथी विषाहन ४२
આને સારાશ એ છે કે–ભકત, પાન, વસ્ત્ર, અને પાત્રાદિકને લાભ સત્કાર છે, તથા ગુણોના કથનરૂપ, તથા વદના અભ્યથાન અને આસનપ્રદાન રૂપ જે વહેવાર છે, તે પુરરકાર છે સાધુને સત્કારપુરસ્કારની પ્રાપ્તિ હોવાથી ગૃદ્ધિ અને તેના અભાવમાં છેષ ન કરવું જોઈએ તેમ મનના સતા 1 પિતે
