________________
प्रियदर्शिनी टीका गा ४० वीर्योल्लासाचार्य दृष्टान्त
२५१
पथ्य चतुर्विधमशनादिक श्रापजनैरुदारभावैरनुदिन दीयमानमुपादाय तस्मै नापयति स्वयमेव तदश्नाति ।
अन्त प्रान्त रूक्ष शुष्क कुपथ्यमशनादिकमानीय गुरवे प्रयच्छति । नदति चकिमिह कुर्मो वयम् । ईदृशी दशामुपगतानां भवता योग्यमशनादिक विद्यमानमपि नामो विवेकविला का दातुमिच्छन्ति । श्रावकान् कथयति च ममाचार्याः खलु परमनिःस्पृहतया स्वशरीरयानामप्य चिन्तयन्त. प्रणीत भक्तपान ग्रहीतु नेच्छन्ति और दूसरी जगह भी चल फिर सकें। इस प्रकार विचार कर उसने ऐसा काम करना प्रारभ किया कि श्रावको से जो आचार्य की अवस्था अनुरूप स्निग्ध, मधुर, मनोज्ञ, सरस चतुर्विध आहार इसे भिक्षा मे मिलता वह स्वयं खा जाता और गुरु महाराज को अन्तप्रान्त, ख्क्ष शुष्क एच कुपथ्यरूप आहार लाकर देता । जब गुरु महाराज पूछते तो कहने लगता कि महाराज हम इस में क्या करे। यहा के श्रावक आपकी ऐसी अवस्था को देखकर असतुष्ट हो गये है, इसी लिये वे अपने घर में होते हुए भी योग्य अशनादिक को देना नहीं चाहते । जब श्रावक उससे पूछते तो कहता कि हमारे ये आचार्य महाराज अब feoकुल शिथिलशरीर हो रहे है इसलिये उन्हें अपने शरीरमे अब कोई ममत्वपरिणति नहीं रही है। उन्हें तो जैसा भी आहार मिलजाता है वे उसे ले लेते हैं । वे नहीं चाहते कि हमारा यह शरीर अब और રહી નથી કે એક સ્થળ ઉપરથી ખીન્ન સ્થળે જરા પણ હાલી ચાલી શકે આ પ્રકારના વિચાર કરી તેણે એવા કામના પ્રારભ કર્યો કે, શ્રાવકોથી આચાર્યની અવસ્થા અનુરૂપ જે સ્નિગ્ધ, ધુર, મનેજ્ઞ, સુરસ ચાર પ્રકારને આહાર તેને ભિક્ષામા મળતે તે સ્વય ખાઈ જતે અને ગુરુ મહારાજને અન્ત, પ્રાન્ત, રૂક્ષ, શુષ્ક અને કુરૂપ આહાર લાવી આપતા ગુરુ મહા રાજના પૂછવાથી તે કહેતા કે, મહારાજ હું એમા શું કરૂ અહીંના શ્રાવક આપની આવી અવસ્થા જેને અસ તુષ્ટ મની ગયા છે. આ માટે તેઓ પેાતાના ઘરમા હોવા છતા પણ ચૈાગ્ય આહાર આપવા ઈચ્છતા નથી જ્યારે શ્રાવક તેને પૂછતા તા કહેતા કે, મારા માચાય મહારાજ હવે ખીલકુલ શિથીલ શરીરના ખની ગયા છે આ માટે તેમને હવે પોતાના શરીરમાં કાઈ મમત્વ પરિણતી રહી નથી તેમને જેવા આહાર મળી જાય છે તેવા તે ત્યે છે તે નથી ચાહતા કે મારૂ આ શરીર હવે વધુ વખત કયુ રહે આ માટે પ્રીત
