________________
-
मुनितोपणी टीका, सामायिका ययनम्-२
१४५ ग्यबोधिलाभादिसिद्धौ तपश्चरणादिक्लेशोऽकिञ्चित्कर इति तु नागकनीयम् , तपःसयमायनुष्ठानेन दृढस्य श्रद्धानस्योत्पत्तौ भक्तिदाढर्थ तेन कर्मक्षयस्ततो मोक्ष इति भक्तिदाढय प्रति तप सयमाघनुष्ठानस्य हेतुत्वात् ॥१-७॥ इति श्रीविश्वविरयात-जगद्वल्लभ-प्रसिद्धवाचक-पञ्चदशभापाकरितललितकलापाऽऽलापक-प्रविशुद्धगयपयनैकग्रन्थनिर्मापक-वादिमानमर्दक-श्रीशाहूछत्रपतिकोल्हापुरराजप्रदत्त 'जैनशास्त्राचार्य'-पदभूपित कोल्हापुरराजगुरु-पालब्रह्मचारि-जैनाचार्य-जैनधर्मदिवार-पूज्यश्रीघामीलाल-प्रतिविरचिताया धीश्रमणमत्रस्य मुनितोपण्याख्याया व्याख्याया चतुर्विंशति
स्तवाव्य द्वितीयमभ्ययन समाप्तम् ॥ २॥ कोई कहे कि-भगवान की भक्ति से ही मोक्ष प्राप्ति तक की सिद्धि हो तो तप सयम आदि के कष्ट उठाने का क्या प्रयोजन है ?
इसके लिये यही उत्तर है कि-तप सयम आदि के आराधन करने से 'श्रद्धान' दृढ हो कर भक्ति प्रवल होती है और भक्ति की दृढता से कर्मों की निर्जरा होकर क्रमसे मोक्ष की प्राप्ति होती है ॥१-७॥
॥ इति द्वितीय अध्ययन सपूर्ण ॥ 1 કઈ કહેશે કે ભગવાનની ભકિતથી જ એક્ષપ્રાપ્તિ સુધીની સિદ્ધિ થાય છે તે તપ સયમ આદિ કષ્ટ ઉઠાવવાનું શુ પ્રજન છે?
ઉત્તર એ છે કે તપ સયમ આદિની આરાધના કરવાથી શ્રદ્ધા દઢ થઈને ભક્તિ પ્રબલ થાય છે અને ભક્તિની દૃઢતાથી કર્મોની નિર્જરા થઈને કમથી મોક્ષની પ્રાપ્તિ થાય છે (૧૭)
ઇતિ દ્વિતીય અધ્યયન સપૂર્ણ : ૨
