________________
अनगारधामृतषिणी टी० ० २ २० । अ० १ कालीदेवीवर्णनम् ४९ शयान् पश्यति, दृष्ट्वा शिविका स्थापयति, स्थापयित्वा कालिका दारिकां शिवि कातः प्रत्यारोहयति । तत. खलु वा कालिका दारिकाम् अम्पापितरो पुरत कृत्वा यत्रैव पार्थोऽईन् पुरुषादानीयस्तयोपागच्छति, उपागत्य वन्देते नमस्यतः, वन्दित्वा नमस्यित्वा एवमयादिप्टाम्-एर खलु हे देवानुनिया: । काली दारिका आवयोर्दुहिता इप्टा कान्ता यावत् उदुम्बरपुप्पमित्र अषणायापि दुर्लभा किमङ्ग ! पुनः तेणेव उवागच्छड, उवागच्छित्ता उत्ताइए तिस्थगराइसए पासइ) निकलकर वह यहा गया कि जहा वह आम्रशाल वन नाम का उद्यान या। वहां जाकर उसने तीर्थकर प्रकृति के उदय से होनेवाले छत्रादिक अतिशयों को देखा। (पासित्ता सीय ठावेद, ठावित्ता कालियदारियं सीयाओ पच्चोरहह, तएण त कालीय दारिय अम्मापियरो पुरओ काउ जेणेव पाले अरहा पुरिसा० तेणेव उवागच्छइ, उचागच्छित्ता वदह, नममइ, चदित्ता नमसित्ता एवं चयासी ) देखकर उसने उस पुस्प सहनवाहिनी शिविका को खटी कर दिया। खड़ी करके उसमे से काली दारिका को नीचे उतारा बाद मे चे माता पिता उस कालिक दारिका को आगे करके जहा पुरुपादानीय अर्रत प्रभु पार्श्वनाथ विराजमान थे वहां गये। वहा जाकर उन्हों ने उनको बदनाकी-नमस्कार किया। वदना नमस्कार करके याद में उन्हों ने इस प्रकार प्रभु से कहा-(एव खलु देवाणुप्पिया। काली दारिया अम्ह धृया इहा कता, जाय किमगपुणपासणया! एस
(णिग्गच्छित्ता जेणेव असालपणे चेहए तेणेव उवागन्छइ, उनागच्छित्ता छत्ताइए तित्यगराइसए पासइ)
નીકળીને તે ત્યા ગયે કે જો તે આમ્રશાલ વન નામે ઉવાન હતુ ત્યાં જઈને તેણે તીર્થ કર પ્રકૃતિના ઉદયથી અસ્તિત્વમાં આવતા છત્ર વગેરે અતિરાને જોયા
(पासिता सीय ठावेइ, ठानित्ता कालियदारिय सीयाओ पच्चोरुहइ, तएणं त कालिय दारिय अम्मापियरो पुरओ काउ जेणेप पासे अरहा पुरिसा० तेणेव उबागच्छः उवागच्छित्ता बदइ, नमसद, व दित्ता नमसित्ता एव वयासी)
જોઈને તેણે તે પુરુષ સહસ્ત્રવાહિની પાલખીને રોકી રોકીને તેમાથી કાવી દારિકાને નીચે ઉતારી ત્યારપછી તે માતાપિતા તે કાવીક દષ્કિાને આગળ કરીને જ્યા પુરુષદાનીય અહંત પ્રભુ પાર્શ્વનાથ વિરાજમાન હતા ત્યા ગયા ત્યાં જઈને તેમણે તેમને વદના કરી, નમસ્કાર કર્યા વદન તેમજ નમસ્કાર કરીને તેમણે પ્રભુને વિનતી કરતા આ પ્રમાણે કહ્યું કે—
(एव खलु देवाणुप्पिया! कालीदारिया जम्ह ध्या इट्टा पता, जाव किमग
