________________
૬૪
भगवती
महाविदेहे वासे सिज्झिहि जाव अंतं काहि । सेवं भंते! सेवं भंते! ति ॥ सू० ४ ॥
सोलसमे सए पंचमो उद्देसो समन्तो ।
"
छाया - भदन्त इति भगवान् गौतमः श्रमण भगवन्तं महावीरं यावद् एव मवादीत् गङ्गदत्तस्य खलु भइन् ! देवस्य सा दिव्या देवर्द्धिर्दिव्या देवयुतिः क गवा क अनुपविष्टा गौतम ! शरीरं गवा शरीरमनुपविष्टा कूटागारशाला तो यावत् शरीरमनुप्रविष्टा अहो खडे भदन्त । गङ्गदत्तो देवो महर्द्धिको यावद् महासौख्यः । गङ्गदत्तेन भदन्त ! देवेन सा दिव्या देवर्द्धिः, दिव्या देवद्युतिः कथं लब्धा यावद् यत् खलु गङ्गदत्तेन देवेन सा दिव्या देवर्द्धिर्यादद अभिसमन्वागता ? गोतमइतिः श्रमणो भगवान् महावीरो भगवन्तं गौतमम् एवमवादीद् एवं खलु गौतम । तस्मिन् काले तस्मिन् समये, इहैव जम्बूद्वीपे द्वीपे भारते वर्षे हस्तिनापुरं नाम नगरमासीद् वर्णः सहस्राम्रवनं नाम उद्यानम् वर्णकः तत्र खलु हस्तिनापुरे नगरे गङ्गदत्तो नाम गायापतिः परिवसति आयो यावद् अपरिभूतः । तस्मिन् काले तस्मिन् समये मुनिसुव्रतोऽर्छन् आदिकरः यावत् सर्वज्ञः सर्वदर्शी आकाशगतेन चक्रेण यावद् प्रकृष्यमाणेन प्रकृष्यमाणेन शिष्यगण - संपरिवृतः पूर्वानुपूर्व्याचरन् ग्रामानुग्रामं यावत् सहस्रात्रवनमुद्यानं यावद विह रति, परिषद् निर्गता यावत् पर्युपास्ते । ततः खलु स गङ्गदत्तो गाथापतिः एतस्याः कथायाः कञ्धार्थः सन् दृष्टतुष्ट यावत् कृतवलि यावत् शरीरं स्वकीयाद गृहात् प्रतिनिष्क्रापति प्रतिनिष्क्रम्य पादविहारचारेण हस्तिनापुरं नगरं मध्यं मध्येन निर्गच्छति, निर्गत्य यत्रैव सहस्रानानं यत्रैव मुनित्रतोऽईन तत्रैवोपच्छति, उपागत्य मुनिसुत्रमन्तम् आदक्षिणपदक्षिणेन यावत् त्रिविधया पर्युपासनया पर्युपास्ते । ततः खलु मुनिसुव्रतोऽर्हन् गङ्गदत्तरय गाथायतेः तस्यै व महातिमहालयायै यावत् परिपन् प्रतिगता । ततः खलु स गङ्गदत्तो गाथापतिः, निसुतस्यातोऽन्तिके धर्म श्रुत्वा निशम्य हृष्टतुष्ट उत्थया उत्तिष्ठति, उत्थया उत्थाय मुनिसुव्रतम्, अर्हन्तं वन्दते नमस्यति वन्दित्वा नमस्थित्वा एवमवादीत् श्रदधामि खलु नैन्यं प्रवचनं यावद यथेदं यून वदथ यत् नवरम् देवानुमियाः ! ज्येष्ठपुत्रं कुटुम्बे स्थापयामि ततः खल्वह देवानुमियाणामन्तिके मुण्डो यावत् • मन्त्रजामि | यथासुखं देवानुमिय | मा प्रतिबन्धं कुरु । ततः खलु स गङ्गदत्तो गाथापतिः, मुनिसुव्रतेन अरहता एवमुक्तः सन् हृष्टतुष्टः, मुनिसुव्रतम्, अर्हन्तं बन्दते नमस्पति वन्दित्वा नमस्पित्वा मुनिसुव्रतस्य अर्हतः, अन्तिकात् सहस्राम्र
1