________________
प्रमेयचन्द्रिका टी श० ५ ० ६ सू०३ धनुविषयनिरूपणम् ९९ . अत्र अङ्गारभूत-मुर्मुरभूतेत्यवस्थाद्वये अल्पशब्दस्य स्तोकार्थकत्वं विज्ञेयम् , क्षारिकभूतेति भस्मीभूतावस्थायामल्पशब्दस्याभावार्थकत्वं बोध्यम् , तदवस्थायां कर्मबन्धस्यासद्भावादित्याशयः ॥ सू० २ ॥
मूलम्-“ पुरिसे णं भंते ! धणुं परामुसह, धणुं परामुसित्ता उसुं परामुसइ, उसु परामुसित्ता ठाणं ठाइ ठाणं ठिच्चा आययकनाययं उसुं करेइ आययकण्णाययं उसुं करिता उड्डवेहासं 'उसुं उठिवहइ, तएणं से उसु उड्ढे वेहासं उठिवहिए समाणे जाई तत्थ पाणाई, भूयाई, जीवाई, सत्ताई अभिहणइ, वत्तेइ, लेसेइ, संघाएइ, संघटेइ, परितावेइ, किलामेइ. ठाणाओठाणं संकामेइ, जीवियाओ ववरोवेइ, तएणं भंते ! से पुरिसे कइ किरिए ? गोयमा ! जावं चणं से पुरिसे धणुं परामुसइ, धj परामुसित्ता जाव-उठिवहइ, तावं चणं से पुरिसे काइयाए जाव पाणाइवायं किरियाए पंचहि किरियाहिं पुढे । जति पि य गं है और अन्तिम समय में अङ्गार भून, मुर्मुर भूत एवं छारिका भून हो जाता है तब वह कर्माभाव के लिये, क्रियाभाव के लिये और आस्त्रवाभाव के लिये तथा वेदनाभाव के लिये होता है। यहां अङ्कारभूत एवं मुर्मुरभूत इन दो अवस्थाओंमें अल्पशब्द स्तोक अर्थवालातथा क्षारिकभूत अर्थात् भस्मीभूत अवस्था में अल्पशब्द अभाववाला है ऐसा जानना चाहिये । क्योंकि इस अवस्थामें कर्मबंधका सद्भाव नहीं रहता है। सू०२॥ એટલે કે તે અગ્નિ મહાન અનિષ્ટરૂપ છે મહા આસવરૂપ છે અને મહા વેદનાને માટે કારણરૂપ છે. પણ જ્યારે અગ્નિકાય તેના તેજથી રહિત થવા માંડ છે, અને આખરે અંગારરૂપ, તુષાગ્નિરૂપ અને રાપરૂપ થઈ જાય છે ત્યારે તે કર્મના અભાવ, ક્રિયાના અભાવ, આમ્રવના અભાવ અને વેદનાના અભાવ માટે હોય છે. આ સૂત્રમાં અગ્નિકાયની અંગારરૂપ અવસ્થામાં અને તુષાનિરૂપ અવસ્થામાં અ૫ શબ્દ એાછાપણું દર્શાવે છે અને ક્ષારિકભૂત એટલે ભસ્મીભૂત અવસ્થામાં અલ્પ શબ્દ અભાવ દર્શાવે છે. કારણ કે તે અવસ્થામાં કર્મબંધને सदभाव रखता नथी. ॥ सू. २ ॥
