________________
સાતમું અધ્યયન ઉરથીય
અહિં બકરા ના દૃષ્ટાંત દ્વારા તેમજ કાકિણીના દૃષ્ટાંત દ્વારા અને રાજાના દૃષ્ટાંત દ્વારા તેમજ ત્રણ વણિક પુત્રોના દૃષ્ટાંત દ્વારા સમજાવવામાં આવ્યું છે કે જે જીવો મનોજ્ઞ વિષયોમાં આસક્ત બની હિંસા, અસત્ય, અસ્તેય, સૂરા-માંસ સેવન કે પરસ્ત્રીગમન કરે છે, પોતાના શરીરને રુષ્ટ-પુષ્ટ બનાવવામાં મસ્ત રહે છે, તેની ગતિ નરક તરફ લઇ જનારી બને છે.
જે અલ્પ સુખ માટે દિવ્ય સુખોને છોડી દે છે, તે દુઃખી થાય છે.
મનુષ્ય ભવ મૂળ સંપત્તિ સમાન છે. દેવગતિ લાભ સમાન છે. મનુષ્યોને નરક અને તિર્યંચ ગતિ પ્રાપ્ત થવી તે મૂળ પુંજીને ગુમાવવા સમાન છે.
જે મનુષ્ય વિવિધ પ્રકારના સુસંસ્કારો દ્વારા ભદ્રતા વિ. ગુણો પ્રાપ્ત કરે છે, તે મનુષ્ય પ્રાણી સત્ય કર્મ વાળા હોય છે. અર્થાત્ પોતાના શુભ કર્માનુસાર ફળ મેળવે છે.
જેણે ધર્મનો વિશાળ બોધ પ્રાપ્ત કર્યો છે, જેઓ શીલ સંપન્ન છે તેમજ ઉત્તરોત્તર ગુણોની પ્રાપ્તિ કરે છે, તે અદીન કે પરાક્રમી પુરુષ મૂળ ધન રૂપી. મનુષ્યત્વથી આગળ વધીને દેવત્વને પ્રાપ્ત કરે છે.
મનુષ્યના કામભોગ દાભના અગ્રભાગ જેટલા અને અતિ અલ્પ આયુષ્ય વાળા છે છતાં પણ અજ્ઞાની જીવ ક્યા કારણે આત્માની સુરક્ષા વાળા ધર્મને સમજી શકતો નથી?
મનુષ્ય ભવ માં કામવાસનાથી નિવૃત્ત થનાર અશુચિમય ઔદારિક શરીર છોડીને દેવ થઇ જાય છે. દેવલોકથી આવીને તે જીવ જયા રિદ્ધિ, ધૃતિ, યશકીર્તિ, પ્રશંસા, સુંદર રૂપ વિ- હોય. એવા મનુષ્યકુળમાં ફરી ઉત્પન્ન થાય છે.
૨૩
