________________
બહુ દિલગીર થયા, કારણ કે એઓ પણ એક પ્રતાપી ગુરુભાઈ હતા. ઉપદેશામૃત વડે અનેક જીવોને પાવન કરવાની શક્તિ ધરાવનારા હતા. એમનો નિર્વાણમહોત્સવ ખંભાતના સંધે બહુ સારી રીતે કર્યો. - ગણિજીના શિષ્ય મુનિ દાનવિજયજી જેઓ વ્યાકરણ તથા ન્યાયાદિ શાસ્ત્રમાં બહુ પ્રવીણ હતા, એઓને શરીરે વ્યાધિ ઉત્પન્ન થવાથી તેઓ સંવત ૧૯૪૬માં ભાવનગર આવ્યા હતા. મહારાજશ્રીએ તેમની ઔષધ તથા પથ્યાદિ વડે સારી રીતે સંભાળ લીધી જેથી તેમની પ્રકૃતિ સુધરતી ચાલી. વ્યાધિ વગેરે પ્રસંગે શિષ્યોની સારસંભાળ લેવાની મહારાજશ્રી એટલી બધી ચીવટ ધરાવતા કે કોઈ શિષ્યનું મન કદી પણ ખેદ પામતું નહીં. ઊલટું ચારિત્રધર્મમાં દેઢ થતું. અન્યગચ્છી કોઈ ગ્લાન સાધુ આવેલા હોય તો તેની સારસંભાળ લેવામાં પણ મહારાજશ્રી કચાશ રાખતા નહીં. આ ગુણ તેમનામાં બહુ જ પ્રશંસનીય હતો.
મુનિ દાનવિજયજીને આરામ થવાથી એક દિવસ તેમણે મહારાજશ્રીને નિવેદન કર્યું કે “આધુનિક સમયમાં મુનિઓ વિદ્યાભ્યાસ બહુ જ ઓછો કરે છે. પૂર્વાચાર્યોએ પૂર્ણ પ્રયાસ કરીને રચેલા વ્યાકરણ, કાવ્ય, કોષ, અલંકાર અને ન્યાય વગેરેનો લાભ લેતા નથી. શાસ્ત્રીઓના પગારનો ખર્ચ જુદા જુદા ગામે ચાતુર્માસમાં શાસ્ત્રીઓ રાખીને પુષ્કળ કરે છે, પરંતુ તેથી સંગીન લાભ થતો નથી; કારણ કે ચાતુર્માસ પૂરું
