________________
૪૨
જગદ્ગુરુ
હજારો ભાવિકો આવ્યા હતા. કવિ ઋષભદાસના કથન પ્રમાણે આ વખતે યાત્રામાં એક હજાર સાધુઓ હતા. કહેવાય છે કે દેશભરમાંથી ૩૦૩ સંઘો તે વખતે આવ્યા હતા.
ચૈત્રી પૂનમના ધન્ય દિવસે બધાએ હર્ષોલ્લાસપૂર્વક યાત્રા કરી. દર્શનાદિથી નિવૃત્ત થઈને જગદ્ગુરુ એક સ્થળે બેઠા. બધાએ વંદન કર્યું. ગંધારના રામજી શાહ ઉપર જગદ્ગુરુની દિષ્ટ પડી.
જગદ્ગુરુ : કેમ ? વચન યાદ છે ને ?
રામજી : હા સાહેબ ! યાદ છે. સંતાન થશે એટલે બ્રહ્મચર્ય વ્રત ધારણ કરીશ' એવું મેં કહ્યું હતું.
જગદ્ગુરુ : તમારે તો સંતાન છે. હવે શો વિલંબ ?
રામજી : સાહેબ ! તૈયાર છું. મારા એવા અહોભાગ્ય ક્યાંથી કે આવા પવિત્ર તીર્થમાં આપના જેવા પવિત્ર મહાપુરુષના હાથે હું વ્રત ધારણ કરું ?
જગદ્ગુરુની વાતને વધાવી ચતુર્વિધ સંઘ સમક્ષ રામજી અને તેમના ધર્મપત્નીએ – કે જેમની ઉંમર તે વખતે માત્ર બાવીશ વર્ષની હતી - યાવજીવ સુધી બ્રહ્મચર્ય પાલનનું વ્રત સ્વીકાર્યું. આવી નાની ઉંમરમાં આવો વીર્ષોલ્લાસ જોઈને બીજા ૫૩ દંપતિએ ચતુર્થવ્રત ધારણ કર્યું.
એક વખત ગોચરીમાં ખીચડી આવી. એ ખીચડી
