________________
જગદ્ગુરુ
સુદ-૩ના દિવસે વિજયસેનસૂરિજીએ પ્રયાણ કર્યું. જેઠ સુદ-૧૨ના દિવસે તેઓએ લાહોર પ્રવેશ કર્યો. તેઓ પણ લાંબો વખત અકબર પાસે રહ્યા.
૩૪
એકવાર બ્રાહ્મણોએ અકબરને કહ્યું કે જૈનો સૂર્યને અને ગંગાને માનતા નથી.' દલીલોથી વાત બાદશાહના ગળે ઉતરી ગઈ. આચાર્યશ્રીને અકબરે આ બાબતનું નિરાકરણ કરવા કહ્યું એટલે તેમણે કહ્યું : “અમે-જૈનો સૂર્ય અને ગંગાને જેટલાં માનીએ છીએ તેટલાં કોઈ માનતું નથી. અમે સૂર્યનો ઉદય થયા પહેલાં અને સૂર્યનો અસ્ત થયા પછી પાણી પણ લેતા નથી. સૂર્યની આટલી આમન્યા અમે રાખીએ છીએ. સૂર્યને માનનારાઓ શું આવું કરે છે ખરા ? કે પછી માત્ર પોકળ દાવો જ કરે છે ? રહી વાત ગંગાની. તો ગંગાને માતા તરીકે ઓળખવનારા લોકો તેમાં પડીને સ્નાન કરે છે, ગંદકી કરે છે, મડદાં, હાડકાં પધારવે છે. આ આદર છે ? બહુમાન છે ? તેની સામે, ગંગાના જળનો ઉપયોગ ભગવાનની પ્રતિષ્ઠા જેવા ઉત્તમોત્તમ કાર્યોમાં જ અમે જૈનો કરીએ છીએ. ના, અમે તેમાં ડૂબકી મારતા નથી ને ગંદકી પણ કરતા નથી. હવે આપ જ કહો રાજન્ ! કે જૈનો સૂર્ય અને ગંગાને વધારે માને છે કે આ દાવો કરનારા ’
બધા જ પંડિતોની બોલતી બંધ થઈ ગઈ. બાદશાહે પ્રસન્ન થઈને સેનસૂરિજીને ‘સૂરિ સવાઈ’ની પદવીથી અલંકૃત કર્યા. એમના ઉપદેશથી ગાય, ભેંસ, બળદ અને પાડાની
