________________
જગદ્ગુરુ
અકબર સૂરિજીની વિદ્વત્તા, નિરીહતા વગેરેથી અત્યંત પ્રભાવિત હતો. સૂરિજીના આવા ગુણોથી પ્રભાવિત થઈને માત્ર જૈનો જ નહીં જગતના બીજા ધર્મવાળાઓ પણ તેમને એટલું જ માન આપતા. એટલે અકબરે એકવાર રાજસભા સમક્ષ તેમને “જગદગુરુ”ના બિરૂદથી વિભૂષિત કર્યા.
એક વખત અકબર, અબુલફજલ અને બિરબલ વગેરે રાજમંડલ સાથે બેઠો હતો. તેટલામાં શાંતિચંદ્રજી વ. વિદ્વાન મુનિઓ સાથે સૂરિજી પધાર્યા. ધર્મની-તત્ત્વની ચર્ચા થયા પછી બાદશાહે કહ્યું કે - “મહારાજ ! મારા લાયક કાર્યસેવા ફરમાવો. કોઈ સંકોચ કરશો નહીં કારણ કે હું આપનો જ છું અને હું જ જ્યાં આપનો છું તો આ રાજ્ય - ઋદ્ધિ - સમૃદ્ધિ આપનાં જ છે.
જગદ્ગુરુ વિચારમાં પડી ગયા કે શું કહેવું ! ત્યાં શાંતિચંદ્રજીએ સૂરિજીના કાનમાં કહ્યું કે – “સાહેબ ! વિચાર શું કરો છો ? એવું માની લો કે તમામ ગચ્છના લોકો મને પગે પડે ને માને.”
શાંતિચંદ્રજીની માગણી ગુરુભક્તિ પ્રેરિત હતી, પણ એમાં રહેલી સ્વાર્થવૃત્તિ અને તુચ્છતાથી જગદ્ગુરુના મનમાં વિષાદ થયો અને તે આંખોમાં ડોકાયો. ફરીવાર આવી વાત ન કરવાનો ઇશારો શાંતિચંદ્રજીને ગુરુભગવંતે કર્યો અને અકબર સાથે બીજી વાત કરવા માટે ફર્યા. પણ ઇશારો અને વિષાદ અકબરથી છાના ન રહ્યા. તેણે આગ્રહ કર્યો કે
