________________
૨૪.
જગદ્ગુરુ પ્રતિષ્ઠા કરીને ફતેપુરસિક્રી પધાર્યા. આ વખતે અકબર સાથે લાંબો વખત મુલાકાતો થઈ.
સામાન્યતઃ અકબર સાથે સૂરિજીની મુલાકાત રોજ થતી. પણ સૂરિજી ક્યારેય સામે ચાલીને કશી માગણી કરતા નહીં, કે કશુંક માગવું છે – ની જિજ્ઞાસા પણ એમની આંખોમાં દેખાતી નહીં. માત્ર ધર્મબુદ્ધિથી તેઓ ઉપદેશ આપતા ચર્ચા કરતા. આવી નિઃસ્પૃહતાના કારણે અકબરના મનમાં થયું કે – ‘સૂરિજીની પ્રસન્નતા ખાતર તેઓ જે માગે તે આપવું.”
અકબરના અંતઃકરણના આ ભાવનો પડઘો ત્યારે સંભળાયો જ્યારે સૂરિજી અબ્દુલફજલના ઘરે જ્ઞાનગોષ્ઠી કરી રહ્યા હતા ને અકબર અચાનક ત્યાં આવી ચઢ્યો. તેણે સૂરિજીને કહ્યું – “મહારાજ ! આપ આપના અમૂલ્ય સમયનો ભોગ આપી અમને જે ઉપદેશ આપો છો તે ઉપકારનો બદલો અમે વાળી નહીં શકીએ. તો પણ મારા કલ્યાણ માટે મારા લાયક કોઈ કામ બતાવશો તો હું આપનો વધુ ઉપકાર માનીશ. આપની પ્રસન્નતા વધે તેવું કાંઈ પણ કામ ફરમાવશો તો તે કરવા માટે આ સેવક હંમેશા માટે તૈયાર છે.” ના, ગુરુભગવંતના ઉપદેશના કોરા શબ્દોનો આ પ્રભાવ ન હતો પણ એ શબ્દો એમના નિર્મળ ચારિત્ર્ય અને તપતેજમાં રસાઈને આવતા હતા તેનો આ પ્રભાવ હતો.
આ વખતે સૂરિજીએ પક્ષીઓને પાંજરામાંથી મુક્ત કરવાનું સૂચવ્યું ને અકબરે રાજી થઈને આ કામ કર્યું. પછી
સમયનો
ઉપદેશ આપો તો
બદલો અમે વાત
