________________
૨૧
જગદ્ગુરુ માટે એના ચિત્તમાં આદર ઉત્પન્ન થયો અને મનમાં થયું કે અહીં બોલાવીને તો સૂરિજીને મેં કષ્ટ આપ્યું !!!
સૂરિજીના શબ્દ-શબ્દ અકબરની જિજ્ઞાસા વધતી જતી હતી તેને હજી ઘણી વાતો કરવી હતી. હરખમાં ને હરખમાં સૂરિજીને બેસવાનું પણ કહ્યું નથી એ યાદ આવતા તેણે સૂરિજીને અંદર ચિત્રશાળામાં પધારવા અરજ કરી. આચાર્ય ભગવંતે સ્વીકારી તો ખરી પણ ચિત્રશાળા આગળ જઈને ઊભા રહી ગયા. ત્યાં ગલીચો પાથરેલો હતો. બાદશાહને પ્રશ્ન થયો “કેમ ?' સૂરિજીએ કહ્યું – “રાજન્ ! આ ગલીચા ઉપર ચાલવાનો અમારો આચાર નથી !'
“કેમ મહારાજ ! આ તો એકદમ સ્વચ્છ છે. કોઈ જીવજંતુ ઉપર કે નીચે છે નહીં તો પછી શું વાંધો ?”
રાજન્ ! અમારે પગ મૂકતા પહેલાં જમીન ઉપર દૃષ્ટિ કરવી પડે. કોઈ જીવજંતુ ન હોય તો ત્યાં પગ મૂકાય. અને ગલીચા નીચેની જમીન જોઈ શકાતી નથી, માટે ત્યાં પગ ન મૂકી શકાય.” - બાદશાહને આ સાંભળીને કંઈક રમજૂ થઈ કે “આની નીચે જીવો ક્યાંથી હોય ?' એણે પોતાના ગલીચાનો એક છેડો ઊંચો કર્યો ને એ સાથે જ એના મોઢામાંથી શબ્દો નીકળ્યા – 'હે...! આ શું?' ત્યાં ઢગલાબંધ કીડીઓ હતી બાદશાહ ચકિત થઈ ગયો. “ખરેખર ! સાચા ફકીર તે
