________________
૧૨
જગદ્ગુરુ ખુદ સમ્રાટનો પત્ર વાંચીને શિહાબખાન સ્તબ્ધ બની ગયો. એને યાદ આવ્યું કે “આ એજ હીરવિજયસૂરિ છે જેના ઉપર મેં અનીતિપૂર્વક જુલ્મી ઉપદ્રવ કર્યો હતો. અંતે એવી આફતમાં આવી પડ્યા હતા કે તેમને ઉઘાડા શરીરે મારા દુષ્ટ સિપાઈઓના પંજામાંથી ભાગી જવું પડ્યું હતું”— એના હૈયામાં પસ્તાવો થયો, બીક પણ લાગી કે બાદશાહ જાણશે તો પોતાનું શું થશે ?
અમદાવાદના આગેવાન શ્રાવકોને બોલાવીને તેમને પત્ર સોંપ્યો તથા બાદશાહનો પોતાના પરનો પત્ર વાંચી સંભળાવ્યો. સાથે ભલામણ કરી કે – “જ્યારે સમ્રાટ ખુદ આવા માન સાથે આમંત્રણ મોકલે છે ત્યારે મહારાજને જવા માટે વિનંતિ કરવી જોઈએ. તેમના પધારવાથી તમારા ધર્મનું ગૌરવ વધશે.”
તે વખતે ગુરુભગવંત ગંધાર બિરાજમાન હતા. એટલે વચ્છરાજ પારેખ, કુંવરજી ઝવેરી વગેરે શ્રાવકો ગંધાર ગયા. સાથે ખંભાતના સંઘને પણ ગંધાર આવવા જણાવ્યું એટલે ત્યાંથી સંઘવી ઉદયકરણ, પારેખ વજીઆ, પારેખ રાજીઆ, રાજા શ્રીમલ્લ ઓશવાલ વગેરે સીધા ગંધાર પહોંચ્યા.
બપોરે અમદાવાદ, ખંભાત અને ગંધાર સંઘના શ્રાવકો, ગુરુભગવંત, શ્રીવિમલહર્ષ ઉપાધ્યાય, બીજા પ્રધાન મુનિઓ વગેરે એકાંતમાં વિચાર કરવા બેઠા. અકબરનું નિમંત્રણ તથા ફતેપુર સિક્રીના સંઘનો વિનંતિપત્ર બન્ને ગુરુભગવંતને આપ્યા.
