________________
૨૧૯૮ (રાગ : શુક્લ બિલાવલ) સંગ તણો રંગ લાગે જ્યારે શામળા ! ઊઘડે ત્યારે ઉરના સીધાં દ્વાર જો, અણુઅણુમાં પરમેશ્વરને પેખતો, સોહં સોહંના ઝણઝણતા તાર જો !ધ્રુવ ભેદભાવ ભૂલે જૂઠા વહેવારના, સમષ્ટિ, તે ગણતો સર્વ સમાન જો ! આત્મ - પરમાત્માનાં અંતર ઊઘળે, નિજાનંદની મસ્તીમાં મસ્તાન જો !સંગo હરિગુણ ગાતાં હૈયું હેલારે ચડે, રોમે રોમ રામનામ રણકાર જો ! આંખડીએ શ્રાવણ - ભાદરવો રેલતો, અનહદ નાદ તણા કર્થે ભણકાર જો ! સંગo ઝળહળ જ્યોતિ મનમંદિરિયામાં જલે, લગની લાગે ભૂલે દેહનું ભાન જો ! શ્વાસોશ્વાસે પ્રણવમંત્ર પોકારતો, સાચા સંતને ભેટે ભીનેવાન જો ! સંગo
૨૨૦૦ (રાગ : ભૂપાલી) સંયોગોં મેં જ્ઞાની કી, પરિણતિ નહિં કભી બદલતી હૈ; નિજ કા પર કા જ્ઞાન રહે, પર દૃષ્ટિ નિજ મેં રહતી હૈ. ધ્રુવ દિખતા પર-સંયોગ મેં, પર આત્મ ભાવના રહતી હૈ; હો સ્વર્ગ-નરક કે ક્ષેત્ર કભી, પર આતમષ્ટિ રહતી હૈ. સંયોગો રાગ-દ્વેષ મેં દિખે મગર, દૃષ્ટિ સમ્યક હીં રહતી હૈ; ભેદજ્ઞાન કી ધારા અવિચલ, નિજ પરણતિ મેં ચલતી હૈ. સંયોગો હોકર નગ્ન રૂપ નિજ ગ્રહલું, આત્મભાવના રહતી હૈ; ઇસી ભાવ કે બલ કે કારણ, સિદ્ધ દશા પદ લહતી હૈ. સંયોગો
૨૧૯૯ (રાગ : જંગલા) સંતોષી રાજા આવે , તબ કાયા નગર સુખ પાવે, ધ્રુવ જ્ઞાન કી તોપ મંગાવે, અરુ ધ્યાન કો ગોલા લાવે; ભરોં કા કોટ તુડાવે, તબ કાયા નગર સુખ પાવે, સંતોષી વૈરાગ્ય કી ટક સજાવે, દઢતા કી ઢાલ બનાવે; વિષયોં કી ફીજ હટાવે, તબ કાયા નગર સુખ પાવે. સંતોષી ધીરજ કા મહલ બનાવે, અમદમાદિ ક્લિા રચાવે; જબ આતમરામ લખાવે, તબ કાયા નગર સુખ પાવે. સંતોષી પૌંચ કો કૈદ કરાવે, દસ હી કો દાસ બનાવે; મન હી કી તુરંગ કસાવે, તબ કાયા નગર સુખ પાવે. સંતોષી નીતિ સે રાજ ચલાવે, દુષ્ટ કો માર હટાવે; ચહ રામ ગુરુ સમઝાવે, તબ કાયા નગર સુખ પાવે. સંતોષી
૨૨૦૧ (રાગ : શ્રીરંજની) જગતમેં ભક્તિ બડી સુખ દાની,
ધ્રુવ જો જન ભક્તિ કરે કેશવકી, સર્વોત્તમ સોઈ માની; આપા અપન કરે કૃષ્ણ કો, પ્રેમ પ્રીતિ મન માની. જગતમેં સુમરે સુરૂચિ સનેહ શ્યામ કો, સહિત કમ મન બાની; શ્રીહરિ છબિમેં છકો રહત નિત, સોઈ સચ્ચા હરિ ધ્યાની. જગતમેં સબ મેં દેખે ઈષ્ટ આપનો, નિજ અનન્ય પન જાની; નૈન નેહ જલ દ્રવત રહત નિત, સર્વ અંગ પુલકાની. જગતમેં હરિ મિલને હિત નિત ઉમળે ચિત, સુધ બુધ સબ બિસરાની; વિરહ વ્યથા મેં વ્યાકુલ નિશિદિન , જ્યોં મછલી બિન પાની. જગતમેં ઐસે ભક્તન કે વશ ભગવત, વેદન પ્રગટ બખાની; ‘સરસમાધુરી ” હરિ હૈંસ ભેંટૅ, મેંટૅ આવન જાની. જગતમેં
હરિગુન ગાયે હરખ સે, હિરદે કપટ ન જાય. આપન તો સમઝે નહિ, ઔરહિં જ્ઞાન સુનાયા
ઉ૧૨
લિખના પઢના ચાતુરી, યે સબ બાતેં સહેલ કામ દહન મન વશ કરન, ગગન ચઢન મુશ્કેલ
૧૩૧]
ભજરેમના
ભજ રે મના