________________
૧૫૨૪ (રાગ : આહિર ભૈરવ)
અબ હમ કાહૂ વિધ ન મરેંગે,
ધ્રુવ
જાન લિયા કર્મોં કા છલ અબ, ઇનસે દૂર રહેંગે; સમક્તિ મેરા સાંચા સાથી, ઇસકા સાથે કરેંગે. અબ અસ્થિર અપાવન તનકે ખાતિર, નહિ નિજ ઘાત કરેંગે;
વસુ ગુણ ભૂષણ ભૂષિત ચિતકા, હી નિત ધ્યાન ધરેંગે, અબ થલ થલ બસત યહાં ત્યોં યહ તન, તજ અન દેહ બસઁગે; તો ભી હાન હમારી ક્યા ગર ? આત્મ રૂપ સુમરેંગે. અબ મોહ સૈન્ય કો શીલ શસ્ત્ર સે, નિશ્ચય સો જીતેંગે; આત્મ રૂપ કા મધુર ‘મનોહર' અનુભવ અમૃત પાયેંગે, અબ
૧૫૨૫ (રાગ : બનજારા)
આપ હિ ભૂલ ફિ અપન કો આપ હિ ભૂલ ફિ. ધ્રુવ જ્યાં મૃગ નાભિ ગંધ અજ્ઞાની, બન બન ધાય ફિરે; સિંહ કૂપ જલ નિજ છાયા લખિ, તટ તટ ક્રિત ગિરે. આપ૦ કપિ ઘટ મેં મોદક મુઠ્ઠી નહીં, ખોલન ચાહ કરે; પકરે કો ભ્રમ માન ભગ પર, કર કૈસે નિકરે ? આપ૦
તું તો બ્રહ્મ મગર આશા કો, પાશા બાંધ ફિ;
આશા તજ લખ રૂપ ‘મનોહર' શિવી રાહ ધરે. આપ૦
૧૫૨૬ (રાગ : ભૈરવી)
ઇતની નિગાહ રખના, જબ પ્રાણ તન સે નિકલે; સમભાવ સુધા પીના, જબ પ્રાણ તન સે નિકલે. ધ્રુવ
ભજ રે મના
જાઠી માયા જગતકી, સાચી ન એક લગાર; દેખન માતર જાનીએ, જેસે મૃગકો વાર.
૯૩૬
સુત માત તાત પરિજન, સંસાર કે મુસાફિર; ઇનમેં ન મોહ લાના, જબ પ્રાણ તન સે નિકલે. ઈતની ઘન સમ્પદા હૈ માયા, ચક્રી ભી યાસો હારે; ઇનકા સમાન તજના, જબ પ્રાણ તન સે નિકલે. ઈતની
વિષફ્લુ સમાન સુન્દર, દુખ પાક ભોગ જગ કે; ઇનસે ન પ્યાર કરના, જબ પ્રાણ તન સે નિકલે, ઈતની૦ ક્યા ભોગ ભોગ ડાલે ! ભોગોં સે ખુદ ભુગે હમ; ઇનકા ન ખ્યાલ કરના, જબ પ્રાણ તન સે નિકલે. ઈતની ચૈતન્ય ચિન્હ ચેતન, ચિન્તન સે ચેત જાના; ડરના ન જિન ‘મનોહર', જબ પ્રાણ તન સે નિકલે. ઈતની
૧૫૨૭ (રાગ : હંસધ્વની)
કિસ કે અર્થ બનેં મેં દીન ? આત્મ તત્ત્વ તજ અન્ય જગત કે, અર્થ સાર સે હીન. ધ્રુવ
પ્રગટ ભિન્ન જન બંધુ માન કર, હાય રહ્યો મેં લીન; બુદ્ધિ વિવેક સભી ખો બૈઠ્યો, પલ લોભી જિમ મીન, કિસ૦
ભોગે દુઃખ સુખ વિવિધ સુચિર પર, માનત અજહું નવીન; તૃપ્તિ ભોગ સે હો નહિ પાઈ, હુઈ ન આશા છીન, સિ
તાત માત સુત નાર સંપદા, ભોગ વિષય ક્ષણ ક્ષીણ, અશરણ અશુભ આપદામય મેં, રમ કર હોઉં ન શીન. સિ૦ અબ ચૈતન્ય સનાતન કુલ કો, ભજ કર હોઉં કુલીન; આત્મ જ્યોતિ નિધિ પાય ‘મનોહર’ હોઉં અહીંન અદીન, સિ૦
શરીર પાંચહીં ભૂતકો, ઈહ કાગદકો કોટ; કાલ ગલોલા આગલે, કછુ ન ઝાલેં ચોટ.
૯૩૦
ભજ રે મના