________________
(૫૮ ) એક દહાડે રાજાએ ત્યાં છએ દશનોના વિદ્વાનોને એકઠા કરી પૂછયું કે, આ જગતમાં કે દેવ સાચે છે? ત્યારે કેઈએ કહ્યું કે વિષ્ણુદેવ સાચા છે, કોઈએ કહ્યું કે, મહાદે સાચા છે, કોઈ કહે કે બ્રહ્મા સાયા છે, અને કોઈ કહે કે આદિશક્તિ નામના દેવે સાચા છે. છેવટે રાજાએ હેમચંદ્રાચાર્યજીને પૂછ્યું કે, આપના દેવ કેવા છે? તેનું પણ સ્વરૂપ મને સમજાવે? તે સાંભળી આચાર્ય મહારાજે કહ્યું કે, જે દેવને રાગ, દ્વેષ વિગેરે અદારે દો નથી તેજ અમારા દેવ છે વળી હે રાજન ! જેણે કંચન, કામિનીને ત્યાગ કર્યો છે, તથા જે આરંભરહિત શુદ્ધમાર્ગે ચાલે છે, તેજ ગુરૂ આ સંસારસમુદ્રથી તારનારા છે. તેમજ કેવલિભગવાને કહેલો જીવદયામય શુદ્ધ ધર્મ આરાધવાથી જ મેલો મળે છે. આવી રીતનાં આચાર્ય મહારાજનાં વચનો સાંભળીને ખુશી થએલા કુમારપાળે કહ્યું કે, હે ભગવન ! હવે આપ મને તારે ? સારબાદ આચાર્યજીને ઉપદેશથી કુમારપાળ પિતાના મહેલમાં એક ઘરદેરાસર બંધાવી તેમાં શાંતિનાથ પ્રભુની મૂર્તિ સ્થાપી હમેશાં તેનું પૂજન કરવા લાગ્યા.
અનુક્રમે આ બાબતની બ્રાહ્મણને ખબર પડવાથી, તેમના હૃદયમાં ઈ. પારૂપી અગ્નિ બળવા લાગ્યું, અને તેથી તેઓએ મોટા આડંબરથી પિતાને ગુરૂ દેવબેધને ત્યાં તેડાવ્યા. દેવબોધ પણ પોતાના કેટલાક શિષ્યો સહિત ત્યાં આવી પહોંચ્યો. તેણે કેળના પત્રોને એક પાલખી બનાવી, અને કમળની નળને દાંડાઓ બનાવી, તેને કાચા સુતરના તાંતણાઓથી બાંધ્યા. તે પાલખી આઠ વર્ષની ઉમરના છોકરાઓએ પોતાના ખભા પર ઉપાડી હતી. એવી રીતની પાલખીમાં બેસીને તે દેવબોધ ત્યાં પાટણમાં આવ્યો. તે દેવ બોધ ગારૂડી મંત્ર આદિક વિવાઓનો પારંગામી હતો, તેમજ જયતિદ્રાસ્ત્ર, તર્ક શાસ્ત્ર વિગેરે શાને પણ જાણકાર હતો. વળી અહંકારની પ્રબળતાથી તે પિતાને પેટ પર પાટો બાંધી ફરતે હતો, તેમ પાંચસે પિઠીઆએ ભરીને સાથે પુસ્તકો લાવ્યો હતો. અનુક્રમે રાજસભામાં આવી તે કુમારપાળને કહેવા લાગ્યો કે, હે રાજન ! મારી સાથે વાદ કરનાર જો કોઈ વિદ્વાન તમારા નગરમાં હોય, તો તેને બેલા ? અને તે વાદમાં જે હું હારી જાઉં તો આ મારા સધળાં પુસ્તકો તેને સોંપી દેવું, અને જે તે હારી જાય તો તેને મારો સેવક કરું તે સાંભળી કુમારપાળ રાજાએ તુરત હેમચંદ્રાચાર્યજીને ત્યાં તેડાવ્યા, અને કહ્યું કે હું ' એ છે કે સાથે ધમવાદ કરવાનો છે; પણ આપ તો એકાકી છે, અને આ લે તે ઘણુ છે, તેથી મને ડર ૨ હે
Aho ! Shrutgyanam