________________
અભિનવ ઉપદેશ પ્રાસાદ-૪
બધાંની સેવા કરી આહાર લેવા માટે બેઠેલા. તેને પરીક્ષા કરવા દેવે માયા રચી. ભર તડકે ખરે બપોરે ગામ બહાર જંગલમાં માંદગીના બહાને પડેલી છે. બીજો દેવ આવી તેને વૈયાવચ્ચ માટે યાદ અપાવે.
નંદીષેણે મુનિ ચાલ્યા તરત જંગલમાં. પેલા દેવે પાણી માંગ્યું. નંદીષેણ મુનિ જ્યાં જ્યાં પાણી માટે જાય ત્યાં માયાવી દેવ પાણીને અવર્ણીય બનાવી દે છે. છતાં ગ્લાની રહિત તે મુને પોતાના કર્મો ને જ નીંદતા શુદ્ધ ગષણ કરે છે. છેલ્લે પિતાના ખભે બેસાડી તે માયાવી મુનિને લઈને વસતિ તરફ આવે છે. તો માર્ગમાં તેના શરીર પર વિષ્ટા છેડી, છતાં નંદીષેણ મુનિ તે માયાવી મુનિની ક્ષમાપના માંગતા અને પિતાના કર્મને નિંદતા ચાલે છે ત્યારે તેના બૈર્ય ગુણ અને વૈચાવર્ચી ગુણ ને પ્રશંસતા દેવે પ્રત્યક્ષ થઈ અનુમોદના કરી.
આવા મહામુનિ પણ છેલ્લે નિયાણ બાંધી હું સ્ત્રી વલ્લભ થાઉ તેમ વિચાર્યું તે બીજે ભવે વસુદેવ થયા. પણ તેને તપ નિર્જરા કરાવી સદ્દગતિ દાતાર ન બને.
માટે તપ કેવળ કર્મ નિર્જરાના હેતુથી જ કરવો જોઈએ. જેથી ઢંઢણકુમાર વગેરેની જેમ સિદ્ધપદની પ્રાપ્તિ થાય.
છેવટે તપની સુંદર વ્યાખ્યાને યાદ રા–ઇચ્છા રાધે સંવરી - આ પંક્તિનું મનન કરી નવપદ આરાધનાનું સિદ્ધચક નામ સાર્થક કરતા સિદ્ધ પદને પામનારા બને તે જ શુભેચ્છા.
