________________
સાધુપદ
૪૩
રાજાને પણ નટડીને મેહ થયે. તે વિચાર કરે કે ક્યારે આ નટ પડે અને હું નટડીને હાથ કરું? ચાર-ચાર વાર નટે ભવ્ય ખેલ કર્યા. બધાંજ જેનારા ખુશ ખુશ થઈ ગયા પણ રાજા નવા-નવા બહાના કાઢી દાન આપતો નથી.
છેલ્લી વાર વાંસ પર ચડેલા ઈલાચીકુમારે સામે એક સુંદર દશ્ય જોયું. દૂર એક હવેલીમાં અતિ સ્વરૂપવાન સ્ત્રી કોઈ મુનિને વહોરાવવા માટે કરી વિનવી રહી છે. તે સ્ત્રી સામે પોતાની નટડી તે સાવ “ભંગાર” જેવી લાગી રહી છે.
મુનિ પણ કેવા છે? પંચ મહાવ્રત સુધાં પાળે, અંતરંગ સેલ ટાળે વ્રત દુષણ ક્ષણ ક્ષણ સંભારે, જ્ઞાન ક્રિયા અજવાળે.
ઈલાચીકુમાર તે મુનિને ઓળખતા નથી. પણ તેને એક જ દશ્ય તરવરી રહ્યું છે કે મુનિ આંખ ઊંચી કરી તે સ્ત્રી સામે જોતા નથી કે થાળ ભરી મેદક (લાડુ) વહોરાવવા લ્યો લ્યા કરતી હોવા છતાં તે લાડવાની સ્પૃહા પણ નથી કરતાં. | મુનિને લાખ લાખ ધન્યવાદ આપે છે. પોતાની જાતને ધિકકારે છે. અને મુનિનું આ એક વખતનું દર્શન ઈલાચીકુમારને કેવળજ્ઞાન અપાવી જાય છે.
ત્યાં મુનિની એક જ ઓળખ હતી તેને માટે કે સંસાર ત્યાગ કરી (સાધુપણુ) ચારિત્ર અંગિકાર કર્યું છે તે જ સાધુ
પ્રશ્ન:-સાધુ એટલે શું તે તો સમજ્યા પણ તેને નમસ્કાર શા માટે કરવાનો? સાધુને વસ્ત્ર–પાત્ર–આહાર–પાણી-શયન–વસતિ–ઉપકરણ બધું અમે આપીએ. છતાં યે તેને નમવાનું? શું કામ નમવું?
૦ તમારો પ્રશ્ન તો બહુ સારો છે ઘેર પણ જઈને શ્રીમતીને પૂછવા જેવો ખરો !
હું તને કપડાં આપું–ખાવા આપું–રહેવા આપું તો યે મારે તને..........શું કામ ?” - ભાગ્યશાળી! દુનીયાના સંબંધો તો બધાં સ્વાર્થના છે. તમે ઉપયેગી થતા હો ત્યાં સુધી તમારી કિંમત-ખુરશી હોય તો સલામ..
