________________
૧૦
અભિનવ ઉપદેશ પ્રાસાદ-૪
ઉપાધ્યાયમાં પણ ગમે તે શિક્ષકને નમસ્કાર નથી કર્યો પણ અરિહંત પ્રરૂપિત દ્વાદશાંગીના ધારક અને અધ્યાપક એવા માટે રમો ઉડાવાળ કહ્યું છે. - સાધુ એટલે જોગી–ફકીર-સંન્યાસી એમ ગમે તે અર્થ નહીં લેતા કેવળ મોક્ષમાર્ગને સાધતા એવા અરિહંતના શાસનના હાર્દને પામેલા માટે નમસ્કાર કર્યો છે.
આથી જ સર્વ પ્રથમ આરાધના અરિહંતપદની કરવાનું કહ્યું.
આવા અરિહંતની સ્તુતિ કરતી મયણ સુંદરી અને ઊંબરાણું એકાગ્ર ચિત્ત બન્યા ત્યારે ઋષભદેવ સ્વામીના કંઠમાંથી પુપમાળ અને હાથમાંથી બીજે ઉછળ્યા. મયણાસુંદરીના કહેવાથી ઉબર રાણાએ બીજોરુ ગ્રહણ કર્યું. મયણએ પિતે માળા લીધી. પછી બેલી કે હે સ્વામી ! હવે આપનો દેહ રોગ અવશ્ય શાંત થશે એવા આ શુભ શુકન થયા છે.
રોગ નિવારણ થાય છે કે નહીં –અને–થાય તો કઈ રીતે તે અગ્રે વર્તમાન.
આજે અરિહંત પદની આરાધના છે તે માત્ર આજ પૂરતી નથી પણ કાયમી કરવાની છે. “અરિહંત અરિહત” શબ્દનું રટણ થઈ જાય ત્યારે પદની આરાધનાનું દયેય સાર્થક બને.
શ્રીમતીને ફૂલમાળા લાવવા કહ્યું. પિતાનું ઘર છે. પતિ પણ પિતાનો છે. એરડામાંથી માળા લાવવાની છે તે માળા પણ પોતાના હાથે મૂકી છે છતાં “નમે અરિહંતાણં બેસવાનું કામ શું? કારણ કે અરિહંત જ એક રટણ છે. માટે સર્પ મીટી ફૂલમાળા બની ગઈ.– સિદ્ધ પદની આરાધના કઈ રીતે દર્શાવે તે અગ્રે વતમાન.
