________________
પણ “સેંકડો’ વાર અબ્રહ્મના અનાચારોના સેવનારને હવે સહન કર્યા સિવાય બીજો કોઈ વિકલ્પ શેષ રહેતો નથી...આ પરમ સત્ય મારે સ્વીકારવું જ રહ્યું.
ઓ મા ! જગદંબા ! આ તો મેં મારા કાજળકાળા ભૂતકાળની વાત કરી. તું સર્વજ્ઞ છે. સર્વદર્શી છે. મારા જીવનની રજેરજ તારી જ્ઞાનજયોતિની બહાર નથી એટલે હવે વધુ જણાવતો નથી.
હવે હું મુખ્ય વાત ઉપર આવું છું.
મારાં જ પાપોએ મારું જીવન દુઃખોથી ઘેરાઈ ચૂક્યું છે. હું આધિ (માનસિક ચિંતાઓ), વ્યાધિ અને ઉપાધિથી ગ્રસ્ત છું; સંસારના સ્વાર્થ ચકચૂર સ્વજનો અને
સ્નેહી (!) જનોના તાપ અને સંતાપથી બળું બળું થઈ રહ્યો છું. ચોફેરથી ધિક્કાર, તિરસ્કારની લાગણીઓનો ભોગ બન્યો છું. બધેથી જાકારો પામ્યો છું.
પણ...પણ આ લોકનાં આ બધાંય મારા દુ:ખોને રડવા માટે હું તારી પાસે આવ્યો નથી. આ દુઃખોને તો હું માંગી-ભીખીને મેળવેલાં જુગજૂનાં પુષ્પો વેચી ખાઈને પણ ભગાડી મૂકીશ; અને કદાચ એ દુઃખો નહિ લાગે અને મારા જીવનની ધરતી ઉપર ડેરા-તંબૂ નાખીને પડ્યાં જ રહેશે તોય મને તેની ચિંતા નથી; લગીરે વ્યથા નથી, કેમ કે હવે તો હું બરોબર સમજયો છું કે પાપીને એના પાપનું ફળ મળવું જ જોઈએ. સજા ન કરે તો પણ એણે જાતે ફાંસીના માંચડે ચડી જવું જોઈએ. જાતને બગાડનાર, અને અનેકોને પાપના ચેપ (વાયરસ) ફેલાવીને બગાડનાર મારા જેવા પાપાત્મા માટે તો કોઈ પણ સજા અપૂરતી જ છે. મારે મરતાં રિબાવું પડે કે પરલોકમાં નરકમાં ત્રાહિમામપોકારી દેવું પડે : એકવાર...શતશત વાર...તોય તેની મને આ ચિંતા નથી.
જેણે ઘર આંગણે બાવળિયાનાં બી વાવ્યાં એણે તો કાંટા જ જોવા પડે, રડીનેય એનો કોઈ આરોવારો નહિ.
એટલે જ હું મારા પાપે પ્રગટેલી દુ:ખોની હુતાશનીને ઠારવાની વાત કરવા આવ્યો જ નથી.'
પણ ઓ અશરણોના શરણ ! ઓ અનાથોના નાથ ! ઓ નોંધારાના આધાર ! ઓ પતિતપાવન ! ઓ મારી વહાલી મા ! જગદંબા ! મારી પાપિષ્ટ વાસનાઓની હુતાશનીને તું ઠારી નાખ... તું જલદી ઠારી નાખ.”
પરમાત્માની પાસે વારંવાર પોતાના પાપો બદલ રડતાં આવા આત્મામાં એકવાર જીવન પરિવર્તન આવી જતાં તેઓ સાધુ બની જાય છે. અને ત્યારે અવિરતિ રૂપ કાર્મણ રજકણોને આવવાનું બીજું બાકોરું પણ બંધ થાય છે.
૨૨ m કર્મનું કમ્યુટર