________________
Version 001: remember to check hîřp://www.AtmaDharma.com for updates
પહેલી ઢાળ ]
[ ૨૩
તોપણ પળમાત્ર સાતા (શાંતિ) મળતી નથી, કારણ કે શરીરના ટુકડેટુકડા થવા છતાં પણ પારાંની માફક ફરીથી જેવું ને તેવું મળી જાય છે. આયુ પૂર્ણ થયા વિના મરણ થતું નથી. નરકમાં આવા દુ:ખો ઓછામાં ઓછાં દશ હજાર વર્ષ સુધી તો સહન કરવાં જ પડે છે પણ જો ઉત્કૃષ્ટ આયુષ્યનો બંધ પડયો હોય તો તેત્રીસ સાગરોપમ વર્ષ સુધી શરીર છૂટતું નથી.
મનુષ્યગતિનું દુઃખઃ- કોઈ વિશેષ પુણ્યકર્મના ઉદયથી આ જીવ કયારેક મનુષ્યપર્યાય પામે છે. ત્યારે નવ માસ તો માતાના પેટમાં જ કેદ રહે છે, ત્યાં શરીર સંકોચાઈ ને રહેવાથી ઘણી તકલીફ પામે છે. બાળપણમાં જ્ઞાન વગર, જુવાનીમાં વિષયભોગોમાં આસક્તિવશ અને ઘડપણમાં ઇન્દ્રિયોની શિથિલતા અથવા મરણપર્યંત ક્ષયરોગ (ટી. બી. ) વગેરેના કારણે આત્મદર્શનથી વિમુખ રહે છે, અને મોક્ષદ્વારનો માર્ગ પામતો નથી.
દેવગતિનું દુઃખ:- જો કોઈ શુભકર્મના ઉદયથી દેવ પણ થાય છે તો બીજા મોટા દેવોના વૈભવ અને સુખ જોઈ હૃદયમાં દુ:ખી થતો રહે છે. કદાચિત્ વૈમાનિક દેવ પણ થાય તો ત્યાં પણ જો સમતિ ન પામે તો આત્મિક શાંતિ પામતો નથી. તથા અંત સમયે મંદારમાળા કરમાઈ જતાં, આભૂષણો અને શ૨ી૨ની કાંતિ ક્ષીણ થતાં મૃત્યુ નજીક આવ્યું જાણીને ઘણો દુઃખી થાય છે અને વલખાં મારી મારીને મરે છે અને પછી એકેન્દ્રિય જીવ સુદ્ધાં થાય છે એટલે કે ફરીને તિર્યંચગતિમાં જઈ પડે છે. આવી રીતે ચારે ગતિઓમાં પ્રાણીને કયાંય પણ સુખ અને શાંતિ મળતાં નથી. આ
Please inform us of any errors on Rajesh@AtmaDharma.com
