________________
ભક્તિભાવ સાથે દીકરાના હાથે જ સુપાત્ર દાન કરાવડાવે. મા પુત્રમય બની ગઈ. દિવસો વીતતા ગયા. તબિયત લથડવા લાગી, પથારીવશ બનવું પડ્યું. બહેને ઘરમાં જ એક રૂમમાં ચારે બાજુ ફોટાઓ લગાવી દીધા. દીકરાની બરાબર સામે શ્રી શંખેશ્વર પાર્શ્વનાથ પ્રભુનો મોટો ફોટો લગાવી દીધો. બહેને રૂમની બહાર બોર્ડ લગાવી દીધું, “પ્લીઝ ! રડનારા, ઢીલી વાત કરનારાઓએ રૂમમાં પ્રવેશ કરવો નહીં” અને ખરેખર બહેન મક્કમ બનીને આ શરતનું પાલન કરતાં રહ્યા. કોઈક જો અંદર ગયા પછી રડે, “અરેરે ! બિચારો છોકરો આટલી નાની ઉંમરે...” એમ ઢીલા વચનો બોલે તો લાલ આંખ કરીને તરત સ્પષ્ટ શબ્દમાં કહી દે, “તમે બહાર નીકળી જાવ. મારા દીકરાને લેશ પણ દુર્ગાન થાય એવું અહીં ન બોલો” લોકોને ખોટુ લાગવાની ચિંતા કર્યા વિના જ એકદમ મક્કમ બનીને બહેન નિર્ણય લેવા માંડયા.
અંતિમ દિવસ... બહેનને અંદાજ આવી ગયો. કેન્સરની પીડા હદ વટાવી રહી હતી. બહેને એક પળ પણ દીકરા પાસેથી દૂર ન થવાનો સંકલ્પ કરી દીધો. “જો બેટા ! આંખ ઉઘાડીને જો. પાર્શ્વનાથદાદા તને બોલાવે છે. હવે રડતો નહિ. હસવા લાગ. પ્રભુ કેવા હસે છે? એમ તારે પણ હસવાનું છે. આજે તારે પ્રભુ પાસે જવાનું છે. ખરેખર શ્રાવિકાની મહેનત લેખે લાગી. દીકરો આંખો ઉઘાડી પ્રભુ સામે જોઈ રહ્યો. ભરચક પીડા વચ્ચે પણ પ્રસન્નતા એના મુખ પર દેખાવા લાગી. વારિ મંગતું...નો ગંભીર નાદ ગૂંજવા લાગ્યો, દીકરાએ પોતાની મેળે જ બે હાથ જોડી દીધા. બહેન (મમ્મી)ની નજર સતત એના મુખ પર હતી, પળ-પળનો
૨૧મી સદી એટલે Express, Excite, Expensive Life.
