________________
જતા રહયા. પછી તરત જ મેં ડીસ ફેંકી દીધી. તે જોઈ મારા વર્ગ શિક્ષક ચોંક્યા. હું પણ અંદરથી ખૂબ જ ગભરાયો પણ મમ્મીના શબ્દો યાદ આવ્યા કે કયારેય પણ ગભરાવું નહી. મુશ્કેલીમાં ભગવાનને યાદ કરવા એટલે બધી મુશ્કેલી જતી રહે. શિક્ષક ગુસ્સામાં તો હતા જ એટલે જયારે છુટવાનો બેલ પડ્યો, ત્યારે મને બહાર ન જોતા મારી મમ્મી મને અંદર લેવા આવી. શિક્ષકે જે ઘટના બની તે બધી જ મમ્મીને કહી. ત્યારે મમ્મીએ કહ્યું “મારા બાળકે જે વર્તન કર્યું છે તે બદલ ક્ષમા. પણ અમે જનમથી જ બટાકા, કાંદાવાળી વસ્તુ ખાતા નથી. અમારે તેનો ત્યાગ હોય છે. તમે નાસ્તામાં જૈન વસ્તુ બનાવડાવો, નહિંતર જૈન માટે ઘરેથી ડબ્બો લાવવાની છૂટ આપો.”
શિક્ષક કહે, “મારે મન બધા જ બાળકો સરખા, તમે જૈન એટલે તમને ડબ્બો લાવવાની છૂટ એવું હું નહીં કરું. તમારા બાળકને અહીંનો નાસ્તો ખાવો હોય તો ખાય, નહી તો રહે ભૂખ્યું” અને કહેવા લાગ્યા, “તમારા જૈન લોકોની માથાકૂટ ઘણી હોય છે.” વર્ગ શિક્ષકને એમ કે ભૂખ્યાની ધમકી આપશું એટલે સીધા થઈ જશે અને નાસ્તો કરવા લાગશે. પણ માની જાય એ બીજા. મારી મમ્મી એમાંની ન હતી. વર્ગ શિક્ષકને કેટલી આજીજી કરી પણ કોઈ રસ્તો નીકળતો ન હતો. આમને આમ મહિનો થઈ ગયો. હું સવારે ખાધા-પીધા વગરનો જાઉં ને એક વાગ્યે ઘરે આવું ત્યારે જમું
મમ્મી-પપ્પાનો બહુ જ જીવ બળી જતો હતો. મને પણ મારા શિક્ષક પર ખૂબ જ ગુસ્સો આવતો. રીસેસમાં બધા જ બાળકો ખાતા અને હું એક બાજુ બેઠો હોઉં.
કર્મસતાનું ATM = એની યઈમમોત
