________________
જેના પ્રણો
| ભાગ - ૮ |
૧. શંખેશ્વર સાહિબ સાચો વિ.સં. ૨૦૬૨, અમદાવાદમાં ઘણાંને ચીકનગુનિયાનો રોગ લાગુ પડ્યો હતો. નરોડાના પંકજભાઈ પણ આસો સુદ બીજના રોગમાં સપડાયા. ઘરમાં રડારોળ મચી ગઈ. સમાચાર મળ્યા કે વાસણા પાસે વૈદ્યની દવાથી ઘણાને સારું થાય છે એટલે વાસણા પોતાની બેનને ત્યાં ગમે તેમ પહોંચ્યા. આશિષ અને ચિંતન, બે ભાણિયાઓ કપડાં બદલાવે ત્યારે બદલી શકે. ઉભા થવાની કોઈ તાકાત નહોતી.
વર્ષોથી પોતાના ગામ દસાડાથી ચૌદસે રાત્રે ૯-૧૦ વાગે ચાલતા નીકળે અને ૨૬ કિ.મી. ચાલી પૂનમે શંખેશ્વર પહોંચે. આ વખતે બધાએ કહ્યું કે મામા ! બસમાં બેસીને જાત્રા કરી આવીએ. પણ મક્કમ હતા. છેવટે ભાણિયો આશીષ મામાને દસાડા લઈ ગયો. આશરે ૯ વાગે દાદાનું નામ લીધું અને હાથમાં લાકડી લઈ ચાલવા લાગ્યા. ગામના ગોંદરે દોઢ કલાકે પહોંચ્યા. ભાણિયાએ બસમાં જવા ખૂબ સમજાવ્યા પણ શ્રદ્ધા જોરદાર.દાદાને વિનંતી કરવા લાગ્યા કે હે દયાસિંધુ! આટલા વર્ષોમાં ક્યારેય તારી જાત્રા પડી નથી, મને તારા પર પૂરી શ્રધ્ધા છે. તું જ મને જાત્રા કરાવજે.બે હાથરૂમાલ લીધા.નવકાર મંત્ર અને દાદાનો જાપ કરી બે પગે બાંધ્યા ને બસ થયો ચમત્કાર !!
હાથની લાકડીઓ ફેંકી, ટેકા છોડ્યા અને એવી શક્તિ આવી કે ધડાધડ ચાલવા લાગ્યા !! તીર્થમાં પૂનમે સવારે પહોંચી બધાને
[ #ન આદર્શ પ્રસંગો-૮]
રષ્ટિ
થઇ
[૩]
