________________
૧૫
31 સં૫ની શક્તિ એક દંપતી મુંબઈમાં મળવા આવ્યું. અગાઉ કંઈ પરિચય નહિ, પણ ફોનથી વાત કરીને, પરિચય આપીને સમય નક્કી કરીને આવ્યાં હતાં. આવીને પોતાનો પરિચય આપ્યો અને રૂપિયા ૨૦,૦૦૦ની નોટો ધરીને ફંડ માટે આપતાં કહે : “લ્યો આ વીસ હજાર રૂપિયા.”
અમે કહ્યું : પહોંચ કોના નામની બનાવવાની છે ?” તો કહે : “પહોંચની જરૂર નથી. બે નંબરનાં નાણાં છે.' અમે કહ્યું : “પણ પહોંચ વિના તો અમે ફંડ લેતા નથી.” કહે : “ગમે તે નામે નાની રકમોની પહોંચ ફાડી નાખજો ને ?'
અમે કહ્યું : “એમ ગમે તેમ ખોટાં નામ લખીને રકમ ન લેવી એમ અમે નક્કી કર્યું છે એટલે એ રીતે અમે લઈશું નહિ.”
થોડીવાર વિચાર કરીને કહે, નામો અમે આપીશું. એ નામોની પહોંચ તમે આપશો ને ?'
ક્ષણ-બેક્ષણમાં જ. ઝડપથી મનમાં વિચારો પસાર થઈ ગયા. બિનહિસાબી નાણાં છે. એ વાત તે સ્પષ્ટ થઈ, ના પાડીશું તો કદાચ નહિ આપે. અને આમ સ્પષ્ટ કહ્યું ન હોત, અને સીધાં નામો આપીને એ નામોની પહોંચ માગી હોત તો, એ રકમ હિસાબી છે કે બિનહિસાબી; નામો સાચાં છે કે ખોટાં, એની ચોખવટ માગવાનો અધિકાર આપણને ખરો ! આમ સામાના ન્યાયાધીશ થવાની જરૂર ખરી? એનો કશો અર્થ ખરો?
આમ, વીજળીની ઝડપે વિચારો પસાર થઈ ગયા અને સમાધાન પણ મળી ગયું. તરત જવાબ આપ્યો.
“સારું. નામ સરનામા સાથે રકમ આપો પછી અમને વાંધો નહીં.'
દંપતી રકમ પાછી લઈને ગયાં. ચાર-પાંચ દિવસ પછી આવીને નામ સરનામા સાથે નાની નાની રકમની પાવતીઓ પર એટલી જ રકમ આપી ગયાં.
આ પ્રસંગ બન્યો ત્યાર પછી થોડા જ દિવસોમાં ભાઈ વિનોદ સી. શાહના પાન વિષેના પ્રશ્નો આવ્યા. જેનો ઈતિહાસ તો અગાઉના અંકોમાં લખાઈ ગયો છે. “ના અનુસંધાનમાં સંઘે ઠરાવ કર્યો. જે તા. ૧-૧૧-૮૬ના અંકમાં પ્રસિદ્ધ થયો છે,
આ ઠરાવ સંઘે (૨) : તા. ૧૯-૧૦-૮૬ના રોજ ર્યો. અને તા. ર૦-૧૦૮૬ના રોજ બીજા જ દિવસે ફોન કરીને એક યુવાન દંપતી અમદાવાદમાં મળવા
અનુભવની આંખે
