________________
૪૯
આસિનાબહેનના અવસાન પરથી
ગઈ કાલે રાત્રે આમિનાબહેનના અવસાન નિમિત્તે શિયાળ ગામની શૈાકસભા હતી. તેમના અવસાન પહેલાંના કુરૈશીભાઈ ના પત્ર તે શાકસભા પહેલાં જ વંચાયા હતા. પ્રથમ તા ચાલુ શિરસ્તા મુજખ પ્રાના ચાલી હતી. મીરાંબહેને ભજન ગાયું. અહીંથી જ પ્રાર્થનાથી જ આંખ સજળ મનવા લાગી. પછી તેા એમના જીવન વિષે મે ઘેાડુંક હ્યું. પણ તેમાંય વચ્ચે વચ્ચે અટકી જવાતું હતું. આ પરથી કુરેશીભાઈની પેાતાની શી મનાદશાહશે ! એ કલ્પી શકાય છે. તેઓ અવસાન પહેલાંના એ જ પત્રમાં લખે છે:
૪
૮.... પિસતાલીસ વર્ષોંનાં સારાં માઠાં સંભારણાં આંખ સામે ઊભાં થાય છે. કપરા સોગા અને માઠી પળેની તે સાચી સ ંગાથિની હતી. તેાચે ખુદાની મરજીને વશ થવું રહ્યું ! સ્મરણે! માટે ઘણા દિવસે છે. આજે તે આંખ આગળથી લાપ થતી આમિનાને જોયા કરું છું. કયારેક કુરાનના શ્ર્લોકા તેના કાન આગળ ભણુ છું. ગઈ કાલે એકાએક કવિ બાલાશંકર કથારિયાની ઉક્તિ સાંભરી આવ્યુ :
“ગુજારે જે શિરે તારે જગતનો નાથ તે સહેજે; ગણ્યું જે પ્યારું પ્યારાએ અતિખારું ગણી લેજે”
