________________
૩૦
ભાઈ સરકાર સામે એક ભયંકર યોજના ઘડી રહ્યા છે. હું વીરમગામ પહોંચ્યા. તેમને અહિંસાને રસ્તે જવા માટે આજીજી ગુજારી પણ મારી વાત તેમના દિલે વસી નહિ. હું વિલા મેઢે પાછો ફર્યો. સ્ટેશનની ટિકિટબારી ઉપર ટિકિટ ખરીદવા ઊભે હતો કે શ્રી ભવસુખભાઈ ગિરફતાર થઈ પિલીસના પહેરા નીચે સ્ટેશન પર આવી ઊભા. ગાડીમાં તેઓ, પિોલીસો અને હું સાથે બેઠા. મને કહે, “ગાડીમાંથી છલાંગ મારી ભાગી જાઉં અને સરકારને તોબા પોકારાવું.” મેં તેમને સમજાવ્યું કે તમે હવે કેદી થયા. તેની મર્યાદા તમારે સાચવવી જોઈએ.
વીરમગામથી પાછા આવતાં ભાંગફાડ કરનારની વચ્ચે નહિ પડવા અનેક મિત્રોનાં મને દબાણ થવા લાગ્યાં કે તમારી હિંસા-અહિંસાની વાતો પડતી મૂકે. સરકાર સામે ખુલ્લો બળવો થવા દો. જે પરિણામ આવવાનું હોય તે આવે, પણ આ સરકાર જવી જ જોઈએ. મારે ગળે આ વાત ઊતરતી ન હતી અને આવનાર મિત્રોને બીજા પ્રકારની સલાહ હું આપી શકતો નહિ. અમારી વચ્ચે ખૂબ ગરમાગરમ ચર્ચા થતી, લોકોના ઉશ્કેરાટનો પારો છેલ્લી ડિગ્રીએ પહોંચી જતો. સારી વાત એટલી ખરી કે અમારી એકબીજાની આમન્યાને લોપ થતો નહિ. મળવા આવતા મિત્રે સામે મેં સમાધાનની એક શરત મૂકી કે બાપુના અંતેવાસીઓમાંથી લગભગ બધા જ પકડાઈ ગયા છે. માત્ર એક સ્વ. કિશોરલાલભાઈ છૂટા છે. તેમની સલાહ આપશે તેવી
