________________
૧૭
“શાસ્ત્રનાં વચનો અને સંતોના સમાગમથી જાણેલું કે પરમાતમપ્રાપ્તિ માટે સંત સદગુરુના માર્ગદર્શનનું અવલંબન આવશ્યક છે. મારી માનસિક સ્થિતિ પ્રભુદર્શન માટે એવી વિવળ થઈ ગઈ કે હું ગુરુ સાંનિધ્ય માટે તલપાપડ થઈ ગયો. એ ધૂનમાં ને ધૂનમાં ખુલે માથે, પહેરણ ધોતીભર, ખુલ્લા પગે પગપાળા અમદાવાદ તરફ ચાલી નીક
. સાંજ સુધી ચાલ્યા કર્યું. પગે તડ થવા લાગી. ખૂબ થાક લાગ્યો. ભૂખ કકડીને લાગી. એક ગામની ભાગોળે મુકામ કર્યો. એટલામાં એક ભરવાડ ત્યાંથી જતો હતો તે સમજી ગયો કે – ભૂખ્યો, સાધુ-મુસાફર છે. તેથી ગામમાં જઈ ખજૂર અને શીગ લઈ આવ્યા, મેં પ્રેમથી ભોજન કર્યું ને પ્રભુમરણ કરતે ઘસઘસાટ ઊંઘી ગયો. અમદાવાદ પહોંચી માલસર બાજુ આગળ વધ્યા. થાક ખૂબ લાગેલ; ભૂખ કહે મારું કામ. રસ્તામાં કાઠીના ઝાડ નીચે પાકુ કાઠું ભાળ્યું. આખું ફળ ખાઈ ગયે. પરમાત્માએ જ પરોક્ષ રહીને મને તૃત કર્યો. મહીસાગરના કાંઠે ખુલ્લી રેતીમાં પગનાં તળિયાં ઝાય, ગરમી તેનું જોર અજમાવે, પગનાં તળિયાંમાં ફેલા ઊપસી આવ્યા. આગળ ચાલવું મુસીબત ભર્યું હતું. એટલામાં પાછળથી એક ખટારાનો અવાજ સંભળાયો. તેને વાગ્યું. ખટારે ઊભો રહ્યો. ડ્રાઇવરે પૂછ્યું “મહારાજ કેણ છે ? શું કરો છો ? કયાં જાવું છે ?” મેં કહ્યું : ધોલેરા છાત્રાલયને સંચાલક હતા. ગુરુની શોધમાં નીકળ્યો છું.” ત્યાં તે બોલી ઊઠયો : “અરે આપ તે મારા ગુરુજી છે. બેસી જાઓ ખટારામાં.” તેની પાસે શ્રીફળ હતું તે વધેર્યું ને મને સુપ્રત કર્યું. એ વખતે મને થયું કે પરમાત્મા ભકત ઉપર કેટલે દયાળુ છે. એ પછી નર્મદાતટ પરના તીર્થધામ માલસર પહોંચ્યો. ત્રિલોકચંદ્રજી મહારાજ અને તેમનાં ધર્મપત્ની દેવીબહેને માતા-પિતાની અદાથી કાળજી લીધી ને મને પિતાને ત્યાં દોઢ માસ રાખે. પાછા ફરતાં તોરણ ગામે એક પટેલ તેમને ઘેર લઈ ગયા અને અપૂર્વ વાત્સત્યપૂર્વક ભોજન કરાવ્યું અને સરભરા કરી. તોરણથી કઠલાલ જતાં
