________________
૬૭
કરી. માબાપને લાગ્યું કે ફજેતી ને હૈહા કરવા કરતાં એકાદ વરસ કાઢી નાખી નેખા થઈ જવું, જેથી જોખમ મટે. દીકરીએ મૂંઝવણ કહી પણ પિયરમાંયે આશરો ન મળે. હવે જેઠની પજવણી વધવા લાગી. ઘઉંની મોસમ હતી. દાડિયા, દાડિયા ગયા પછી બાઈને પેંતરામાં લેવા પ્રયાસ કર્યો. બાઈ નાસી છૂટી. ગામમાં વાત થશે ને ફજેતી થશે તે ડરે, બાઈને મારી નાખવામાં આવી. બે દિવસ તપાસનું નાટક કરી ઘરમાં કુંવળ નીચે સંઘરી રાખી મડદું કૂવામાં નાખ્યું અને પોલીસ, ગામના કેટલાક મળતિયા અને ખંધા માણસોને નાણાં આપી આ પ્રસંગને આપઘાતનો કિસ્સે ગણાવી પાપ ઢાંકી દેવામાં આવ્યું. બાઈના બાપે વિગતે વાત કરી. નાનચંદભાઈનું હૃદય પૂજ્યભાવથી એ નારી પ્રત્યે નમી પડ્યું ને બોલી ઊઠ્યાઃ
“ન ચૂકે શાલ પ્રાણાંતે, વાસનાના નિમિત્તમાં; ધરાશી સ્ત્રી ખમે આપદ, તેથી પૂજય સદા જશે.
આ નારીની પ્રતિષ્ઠા કરવાની સાથે જ એના કામાંધ જેઠને પંચાએ સજા કરવી જોઈએ, પોલીસ અને પૈસાથી ભલે કેસ ઉડાવી દીધું હોય પણ સમાજની લોકઅદાલતમાં પંચે સાચે ન્યાય આપ જોઈએ એ માટે જરૂર પડે તો શુદ્ધિપ્રયોગ પણ કરવો જોઈએ. કેમ કે –
ન શુદ્ધ શીલની નિષ્ઠા, પ્રતિષ્ઠિત થશે જગે;
ત્યાં લગી શસ્ત્ર પૂજની, પ્રતિષ્ઠા નહિ તૂટશે.
શસ્ત્રના પ્રતિનિધિ પોલીસ અને નાણાંની મદદથી ઊભું થતે ભ્રષ્ટાચાર જો તોડ હોય તો શીલ ને સંયમની
