________________
ધોળી,
તા. ૧૨-૬-૪૯
બેટા કાશ,
વિહાર વખતે તે સૂચનો માગ્યાં, પણ મેં ન આપ્યાં. તક વિના તેવાં સૂચનો કરવાં ફાવતાં પણ નથી. જ્યારે તે બબલભાઈ પાસે પેલી વાત કાઢી ત્યારે મને લાગ્યું હતું કે કાશીએ આ વાત મારે કાને પહેલાં કેમ નહિ નાખી હોય ? હું તને એ વિશે પૂછવાને પણ હતો, પણ તે રહી ગયું. જે બહેન ! આપણે જે ધંધે કે માર્ગ લીધે છે, એ માર્ગમાં કે ધંધામાં અનેક કડવા-મીઠા અનુભવો થવાના છે. બનતા લગી મીઠા જ સંઘરવા. કડવા સંઘરાય તો કાઢી નાખવા. જાગૃત ખૂબ રહેવું, એમાં શંકા નથી પણ બીજાની ભૂલામાં આપણે આપણી ભૂલોનો જ ખ્યાલ ધર. આમ આપણે કડવા ઘૂંટડા પીને પણ અમૃત આપવાની વાત આચરી શકવાની જોગવાઈ છે. બાકી સામાના દિલમાં આપણે પેઠા વિના આ શક્ય નથી. અને વિરોધી વિચાર ધરાવતા લોકોના દિલમાં પેસવું હોય તો અનહદ સહનશીલતા સાથે અપૂર્વ આત્મીયતા કરવી જ પડે છે. તારામાં તો આવું ઘણું છે, એટલે વાંધો નહિ આવે. બહેને કહેવા જેગું તું જ ત્યાં જાતે કહી શકી હોત અને ભાઈઓને કહેવા જેમું ભાઈ કહી શક્યા હોત, તે વધુ સારું થાત. જોકે મૈયાએ બધું એકંદરે સુખરૂપ પતાવી દીધું છે.
પંજાબી પિશાક તું પહેરે છે અને જયારે માથે ટુવાલ વીંટે છે ત્યારે લગભગ પુરુષ પિશાક જેવું સંપૂર્ણ બની જાય છે.
૨૬
