________________
ઝડપથી જતી એમણે જોઈ. દેડતાંકને એમની પાસે પહેચીને માજીએ કહ્યું :
એય ઊભું રે, તારી ઝોળીમાં શું છે તે બતાવ.”
પેલી વ્યક્તિ શાંતિથી ઊભા રહીને હસતાં હસતાં પૂછે છે?
કેમ માજી! શાંતિમાં છોને? શું છે ?”
પણ માને તે પોતાના લોટાની પડી હતી. એમને શક હતું કે આ કેાઈ બાવા જેવો માણસ એની ઝોળીમાં મારો લોટે સંતાડીને લઈ જતે તો નથીને ?
આ વ્યકિત તે મુનિશ્રી સંતબાલજી. આગલી રાત સરલામાં રાતવાસો રહ્યા હતા. વહેલી સવારના બીજે ગામે વિહાર હતા. ગામની બહાર નીકળતાં આ માજીના ઘર આગળથી પસાર થતા આમ ઊભા રહેવાનું બન્યું. ત્યાં તે પાછળથી શિયાળના કેશવલાલ શેઠ (કેશુભાઈ) અને બીજા આવી પહોંચ્યા. જે મુનિશ્રીની સાથે જ હતા. માજી તેમને ઓળખતા હતા. પછી તે માજીને કેશુભાઈએ સમજાવ્યા. મુનિશ્રીની ઓળખાણ આપી.
આ પ્રસંગ તે એટલા માટે ટાંક્ય છે કે એ વખતે આ ભાલનળકાંઠાનાં પછાત અને ઊંડાણુનાં પ્રદેશમાં લેકે કઈ જૈન સાધુ સાધ્વીથી પરિચિત જ ન હતા. કારણ કેઈ આવા ઊંડાણના ગામડાંમાં જતું જ નહિ.
મુનિશ્રીએ નર્મદા કિનારે રણપુરમાં એક વર્ષ સમન–એકાંત વાસની સાધના પછી કરેલા જાહેર નિવેદનના સંદર્ભમાં ત્યાર પછીના ૧૯૪ના વર્ષનું ચાતુર્માસ
