________________
૩૪
સંતો કદી ન દે શ્રાપ, પોતાના પડનારાને કિંતુ એ પીડનારાનું, હૈયું એનું સ્વયં પડે. વેરનો બદલે આપે, વધુ ને વધુ પ્રેમથી સાચા સંતો તણી ખૂબી, તેમાંથી ફળતી ખરે. સમાજે સ્થાપવા ધર્મ, સંતે કદી કરે ક્ષતિ; પ્રાયશ્ચિત્ત લઈ પાછી, સાધશે શીધ્ર ઉન્નતિ. રહે તટસ્થ નિલે પી. છતાં તન્મય સર્વમાં; એવાં સંતબળે વિક, જરૂરી જગમાં સદા. સાચા સંન્યાસીનું મૂલ્ય, આ રાષ્ટ્ર સર્વશ્રેષ્ઠ છે; કેમ કે ભગવત્ કૃત્ય સંન્યાસીથી બને જગે. ન વીરતા વિના મોક્ષ, હવે સજ્ઞાનને ઘટે: સજ્ઞાન તપ અથે તો, પૂર્ણ સંન્યસ્ત જોઈએ. આમાથી પુરુષોને જ, ભવ-પ્રપંચને વિષે ચોમેર ભેગ વચ્ચે જે, પ્રભુલચે રહી શકે. પુરુષાર્થ થકી નિત્ય, કર્તવ્યકર્મ આચરી; પ્રભુલક્ષી કરે સૌને. સર્વહિતેચ્છુ સંત તો. મહામુનિપણે આવું પ્રયોગશીલ જીવન; જગે ઝંખે સદા દે, ને મહામાનવે પણ. ઉચ્ચ સાધક ને સંત, મહાત્માનેય એકદા; પસાર હાય થાવાનું, અગ્નિ-કસોટીમાં અહા! આફત–લાલચો, બંને કસેટીપૂર્ણ મુક્તિની: સ્વ–પર શ્રેયમાર્ગો પસાર કરવી રહી છે.
